พอถึงโรงพยาบาลแล้วนลินวิภาช่วยพาคนเจ็บขาไปลงทะเบียน เธอจะเอ่ยลาและแยกกับคุณป้าที่เธอและท่านต่างไม่ได้ถามชื่อแซ่กันแล้ว แต่ท่านก็พูดขึ้นมาก่อน
“ลูกชายฉันมาแล้ว นี่หวังอี้หยางลูกชายฉัน ส่วนนี่หนูคนนี้ช่วยแม่เอาไว้”
นลินวิภาตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นว่าลูกชายของคุณป้าที่เธอช่วยเอาไว้คือ บอสหวัง
ตอนช่วยคุณป้าท่านนั้นกรอกชื่อ เธอก็คิดแค่ว่านามสกุลหวังมีเกลื่อนกลาดไม่ได้คิดมากอะไร แต่ไม่คิดว่าหวังนี้จะเป็นหวังเดียวกันกับบอสหน้าน้ำแข็งของเธอ
“ขอบคุณที่ช่วยแม่ของผม” บอสบอกกับเธอด้วยสีหน้านิ่งเหมือนเคย หญิงสาวพยักหน้ารับแบบงงๆ อยู่
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอค้อมหัวให้เขา แล้วหันไปบอกคุณป้า “ลูกชายคุณป้ามาดูแลต่อแล้ว หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ”
เธอบอกยิ้มๆ แล้วรีบเดินออกมาแบบไม่รอให้คนข้างหลังทันได้กะพริบตาหรือแสดงกิริยาตอบรับใดกับคำเอ่ยลาของเธอเลย
“ถ้าอยากตามก็ไป ให้คชาพาแม่พบหมอแทน” คนที่เพิ่งลงทะเบียนกับทาง
