“แต่ผมถือ” เขาเค้นเสียงกระด้างออกมา และชัดเจนทุกถ้อยคำ
มานพอมยิ้มน้อยๆ อย่างไม่ถือสาอะไร ก่อนจะหันไปพูดกับเชอเอมที่รีบตักข้าวต้มใส่ปากเร็วๆ
“กินช้าๆ เถอะครับคุณเอม ยังไงซะคุณแพทริกก็รอได้ครับ”
เชอเอมปรายตามองหน้าคมสันของแพทริกอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะวางช้อนลงกับชามข้าวต้ม
“เอม... อิ่มแล้วค่ะ”
“อิ่มแล้วก็ดี จะได้กลับบ้านเสียที”
แพทริกผุดลุกขึ้นยืน ใบหน้าเคร่งขรึมเดือดดาล
เชอเอมลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงเข้ามาหยุดตรงหน้าของมานพ และยกมือขึ้นไหว้อีกครั้ง
“เอมขอบคุณคุณนพมากนะคะที่ช่วยเหลือเอม และทำข้าวต้มให้เอมทาน ข้าวต้มอร่อยมากเลยค่ะ”
“หน้าตาก็งั้นๆ ไม่น่าอร่อยอะไรหรอก”
แพทริกอดไม่ได้ที่จะค่อนแคะออกมา
เห็นแพทริกแสดงท่าทางหวงก้างมากเท่าไหร่ มานพก็ยิ่งอยากจะยั่วยวน
“ด้วยความยินดีครับและถ้าวันหน้าวันหลังผ่านมาแถวนี้ แวะมาหาผมได้นะครับ ผมยินดีเปิดประตูบ้านต้อนรับตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงครั
