เขาไปส่งเชอเอมที่สนามบิน และก็อยู่รอจนหล่อนเดินไปขึ้นเครื่อง ความรู้สึกบางอย่างบอกเขาว่าเชอเอมไม่ปกติ แต่เขาก็รู้สึกช้าเกินไป
เขาขับรถกลับบ้านด้วยจิตใจที่ค่อนข้างฟุ่งซ่าน อยากจะบินตามเด็กสาวไปเสียตอนนี้ แต่ภาระหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมา มันทำให้พี่ชายคนโตอย่างเขาไม่อาจจะละทิ้งไปได้
เขาส่งกุญแจรถให้กับลุงสมพงษ์ที่ออกมายืนต้อนรับ จากนั้นก็ก้าวเข้ามาในบ้าน เจอป้าจำเนียรเข้าพอดี
“คุณเชอเอมเธอเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมรีบร้อนบินกลับแบบนี้ล่ะคะคุณหมอ”
“เธอคิดถึงแม่เธอน่ะครับ”
“เพราะอย่างนี้นี่เอง คุณเชอเอมเลยร้องไห้”
“เชอเอมร้องไห้หรือครับ เมื่อไหร่ ที่ไหน แล้วเธอร้องไห้ทำไม”
คนถามเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ และก็ร้อนใจเหลือเกิน
“ก็เมื่อเช้านี้ไงคะ ป้าเดินสวนกับเธอ เห็นเธอเดินมาทางไปสระว่ายน้ำ ตาเธอแดงๆ แก้มก็มีน้ำตาด้วยค่ะ”
ป้าจำเนียรพูดในสิ่งที่ทำให้ม่านหมอกบางๆ ที่ปิดกั้นสมองอยู่สลายหายไป
