สองวันต่อมา...
เชอเอมตื่นนอนขึ้นมาด้วยความเศร้าหมอง แต่ก็พยายามทำให้ยอมรับกับความจริง
ความจริงที่แพทริกไม่ได้รักหล่อน...
เขารักผู้หญิงคนนั้น...
ไม่ใช่หล่อน!
หยาดน้ำตาร่วงหล่นอาบแก้ม หล่อนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเปิดเครื่อง หลังจากปิดเอาไว้ตั้งแต่ขึ้นเครื่องบินจนถึงวันนี้เพิ่งจะเปิดมัน
สายเรียกเข้าข้ามประเทศของแพทริกโชว์ที่หน้าจอโทรศัพท์ หล่อนเห็นแล้วก็อดร่ำไห้ออกมาไม่ได้
เขายังต้องการอะไรอีก หรือว่ายังเห็นหล่อนเจ็บปวดไม่พอ...
หล่อนกัดฟัน กล้ำกลืนความปวดร้าวลงไปในอก และยกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตาบนแก้มนวลจนแห้ง จากนั้นก็ตัดสินใจลงไปชั้นล่าง เพื่อพูดอะไรบางอย่างกับมารดา
“วันนี้หน้าตาไม่เสบยเลยนะน้องเอม เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เอมไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะคุณแม่”
หล่อนทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาข้างกายมารดา และก็เอ่ยถามหาบิดา
“คุณพ่อออกไปทำงานแล้วเหรอคะ”
“ออกไปแล้วจ้ะ”
หล่อนฝืนยิ้มบางๆ พยายามซ่อน
