“เอมต้องเชื่อพี่สิ ในเมื่อพี่พูดความจริง พี่กับสิเป็นแค่เพื่อนร่วมรุ่นกันเท่านั้น เชื่อพี่เถอะนะเอม ได้โปรดเถอะ อย่าเข้าใจพี่ผิดอีกเลย...”
มือใหญ่ช้อนดวงหน้างามให้เงยขึ้นสบประสานสายตา “ได้โปรด... เชื่อพี่เถอะนะ คนดี...”
“พี่แพทไม่จำเป็นต้องสนใจความรู้สึกของเอมหรอกค่ะ”
“พี่จะไม่สนใจความรู้สึกของเอมได้ยังไง ในเมื่อพี่...”
เขาชะงักเล็กน้อย เพราะประหม่านักที่จะพูดความจริงจากหัวใจออกไป แต่ถ้าเขาไม่พูด เชอเอมก็จะหนีเขาไปเรียนต่อที่อังกฤษ ซึ่งเขาไม่มีทางยอม
“พี่รักเอม”
เชอเอมเบิกตากว้าง รับรู้ได้ถึงพื้นใต้ฝ่าเท้าที่สั่นสะเทือน
“พะ... พี่แพท... อย่าล้อเล่นแบบนี้เลยค่ะ” กลีบปากอิ่มสั่นเทา
“เรื่องแบบนี้ใครเขาล้อเล่นกันล่ะเอม... พี่รักเอมนะครับ”
เขาคว้ามือเล็กขึ้นมากุมเอาไว้ ก่อนจะรั้งให้ไปกุมที่หน้าอกของซ้ายของตนเอง
“หัวใจของพี่... มันเป็นของเอมแล้วนะครับ”
เชอเอมทำตัวไม่ถูก รู้สึกสับสนไป
