“หนูดาว โอเคไหมลูก”
นพรัตน์ชายวัยกลางคนผู้มีพระคุณกับหล่อนท่วมหัวเอ่ยถาม เมื่อเห็นหล่อนเดินโซซัดโซเซออกมายังห้องรับแขก ใบหน้ายังคงเปื้อนคราบน้ำตาไม่จาง
“ดาว... กลัวค่ะคุณลุง...”
หล่อนเห็นนพรัตน์เป่าลมออกจากปากเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น
“ถ้าหนูดาวอยากฟังคำแนะนำของลุง...”
นพรัตน์หยุดเล็กน้อย มองหน้าเปื้อนน้ำตาของนับดาว
“ลุงก็ยินดีนะลูก”
“ค่ะ ดาวอยากฟังคำแนะนำของคุณลุงค่ะ” หล่อนตอบออกไปเสียงเบาหวิว ตอนนี้หัวใจคล้ายกับกำลังจะขาดรอนๆ
“ลุงไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อห้าปีก่อนระหว่างหนูดาวกับคุณบาสเตียนเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ลุงอยากให้มองที่น้องเดือนเป็นหลัก”
“แต่เราจบกันแล้วนะคะ ดาวไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้อีก”
“ลุงเข้าใจความรู้สึกของหนูดาวดี แต่หนูดาวก็ต้องมองความเป็นจริง คุณบาสเตียนเป็นพ่อของน้องเดือน ซึ่งหนูดาวโกหกเรื่องนี้ไม่ได้ ไม่มีทางโกหกได้ด้วย”
หล่อนร้องไห้ไม่หยุด และกว่าจะโต้แย้งออก
