เขาไม่เคยเป็นห่วงใครมากขนาดนี้มาก่อนเลย
“เชอเอม... เชอเอม...”
“พี่แพท...”
เด็กสาวปรือตาขึ้นมอง และพยายามฝืนยิ้มแม้จะไข้สูงลิบ จนแพทริกอยากจะฟาดสักผัวะสองผัวะนัก
“เธอต้องไปโรงพยาบาลแล้ว”
“ไม่ค่ะ... เอมไม่เป็นไร...”
“อย่าดื้อ”
“เอม... ไม่เป็นไรค่ะ แค่หนาว...”
หล่อนพยายามจะยื้อแย่งผ้าห่มไปห่ม แต่เขากระชากออก จากนั้นก็พยายามที่จะช้อนร่างเล็กขึ้นมาอุ้ม
“ยังไงก็ต้องไปโรงพยาบาล เธอไข้สูงมาก ตัวก็ร้อนมากด้วย”
“อย่านะคะพี่แพท อย่าพาเอมไปหาหมอ เอมกลัว... ไม่... ไม่ไป...” คนที่ไข้กำลังขึ้นสูงส่ายหน้าไป ร้องไห้ไปอย่างน่าสงสาร จนแพทริกอดที่จะเวทนาไม่ได้
เขาปรายตามองนาฬิกาติดผนัง ก็พบว่ายังไม่ได้เวลากินยาแก้ปวดลดไข้
“งั้นก็ต้องเช็ดตัว”
ชายหนุ่มพึมพำ และก้าวตรงไปยังประตู ตั้งใจจะไปเรียกคนใช้ ก่อนจะนึกได้ว่าคนเหล่านั้นน่าจะนอนหลับกันไปหมดแล้ว
เขาหยุดเดิน หันกลับมามองเชอเอมที่นอนตัวสั่นเทาอยู
