เดซี่และแพทริกกำลังมองเด็กหญิงตัวเล็กๆ วัยสองขวบที่กำลังวิ่งเล่นพร้อมกับเสียงหัวเราะ “เดซี่ไปเถอะ”
“แล้วท่านจะอยู่ที่ใดกัน”
“ข้างกายเจ้าตลอดไป” เดซี่ยิ้ม ดวงตาเขียวมรกตค่อยๆเปลี่ยนสี เส้นผมสีขาวก็เช่นกัน แพทริกนิ่งสงบ แม้จะไม่รู้นักว่าธิดาแห่งครุฑามีความเป็นมาอย่างไร นางเป็นมารหรือเทพกันแน่ แต่ที่แน่ๆ นางเป็นผู้มีอารมณ์รัก โลภ โกรธ หลง ของมนุษย์อย่างเต็มเปี่ยม
“สัญญา” แพทริกพยักหน้าและดึงนางเข้ามาประทับจุมพิตอย่างอ่อนโยนที่หน้าผาก เขาไม่ได้ตอบรับคำสัญญานั้น แต่เขาไม่ได้ไปไหนจริงๆ แต่เมื่อนางกลับกลายเป็นเธอ เธอก็จะลืมเขาและมองไม่เห็นเขาที่แม้จะอยู่ตรงหน้าเธอตลอดเวลา
ขอโทษนะ! แพทริกสำนึกผิด จิตมารทุกผู้ทุกนามล้วนมีกันทั้งนั้น ชนวนการกระตุ้น ของเธอก็คือตัวเขา “ไปเถอะ” เขาย้ำ การรวมตัวของดวงจิตที่กระจัดกระจายทั้งหมดของเธอ จะทำให้เธอมีชีวิตที่สมบูรณ์ เขาจะอยู่ที่นี่คอยมองการเปลี่ยนแปลงของเ
