ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ที่คุ้นตา ก่อนจะมองสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง มันคือความจริงสินะ แอบใจเสียเหมือนกันที่มันไม่ใช่ฝันร้าย น่าแปลกใจที่ผมยังลืมตาตื่นขึ้นมาได้ สุดท้ายมันก็แค่เจ็บเจียนตาย แต่มันก็ไม่ถึงตาย ผมเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่วางอยู่หัวเตียงขึ้นมาก่อนจะเปิดดูแช็ตที่ทุกคนพยายามทักหาด้วยความเป็นห่วง
ผมกดเข้าไปในแช็ตกลุ่มก่อนจะพิมพ์ข้อความที่คิดลงไปในช่องแช็ตแล้วกดส่งไปในนั้น
‘ขอบคุณทุกคนมากนะ แต่เราอยู่ได้จริง ๆ ขอเวลาเราหน่อยนะ ถ้าเราพร้อม เราจะติดต่อกลับไป’
ผมทิ้งข้อความไว้แค่นั้นก่อนจะกดลบแอพทุกอย่างที่สามารถติดต่อได้ ไม่ว่าจะเป็นเฟซบุ๊ก ไลน์ หรือไอจี ก่อนที่จะเลื่อนมือไปที่รูปภาพที่มันเต็มไปด้วยรูปของผู้ชายคนนั้น คนที่ทำให้ผมเจ็บจนแทบอยากหยุดหายใจ
ผมเลื่อนดูรูปช้า ๆ ก่อนที่น้ำตาจะเริ่มเอ่อล้นขอบตาที่บวมเป้งตั้งแต่เมื่อคืน
ภาพเหตุการณ์ในอดีตเริ่มไหลย้อนกลับเข้ามาทำร้าย
