“แต่ว่าคุณหมอเฉินคะ”
“พยาบาลฉู่ เรียกคน”
“ค่ะ”
“ก็ได้! ฉันไปก็ได้”
ซูจิ่งหยางยอมถอย เธอมาที่นี่หลายครั้งแล้วแต่เฉินต้าเว่ยไม่เคยจะพูดดีกับเธอเลยสักครั้ง ครั้งแรกที่พบเขาก็ตอนที่ต้าเว่ยพึ่งมาเมืองเหนือและนายพลซูเชิญเขาไปทานข้าวที่บ้าน
วันนั้นเธอไม่อยากลงมาร่วมโต๊ะแต่เมื่อได้พบเขาก็ถึงกับตกตะลึงในความหล่อและท่าทางสุขุมของเขาก็ยังทำให้หัวใจของสาวน้อยวัยสิบแปดเต้นแรงจนปิดไม่มิด
“คุณหมอมาจากกวางโจวเหรอคะ”
“ครับ”
“ที่นั่นมีมหาวิทยาลัยดัง ๆ เยอะ เอาไว้ตอนฉันไปเรียนที่นั่นอาจจะได้พบคุณหมอบ้างนะคะ”
“ครับ”
แม้ว่าครั้งนั้นเขาจะแทบไม่ได้คุยอะไรกับเธอแต่คุยกับพ่อของเขา ซูจิ่งหยางก็ได้แอบมองเขา ท่วงท่าและจังหวะในการพูดทุกอย่างของเขาทำให้เธอเก็บเอาไปฝัน นายพลซูรู้ว่าลูกสาวคิดอย่างไรเพราะปกติเธอจะไม่นั่งร่วมโต๊ะนานขนาดนี้และสายตาที่เธอมองต้าเว่ยคนเป็นพ่อแค่มองปราดเดียวก็รู้แล้ว
“ว่าแต่นายพลเฉิน
