เหม่ยหลินยิ้มให้ก่อนที่จะเรียกนายพลเฉินด้วยคำที่ห่างหายไปนอนแล้วเกือบครึ่งปี
“คุณพ่อ”
“ดีมาก… เอาล่ะถ้าอย่างนั้นคงต้องรีบเตรียมตัวกันแล้วสินะ อาลี่เห็นว่าจะไปพร้อมกับขบวนยาเลยใช่มั้ย”
“ครับคุณพ่อ ที่จริงพวกอาวุธที่เบิกมาผมว่าหากคุยกับคุณหม่าได้ก็น่าจะไปพร้อมกันได้นะครับ”
“เรื่องนี้เราจะรบกวนเขามากเกินไปหรือเปล่า เราอาศัยขบวนรถส่งยาและเครื่องนุ่งห่มไปแล้วและยังทหารอีกสามสิบคน นี่จะให้เขาช่วยขนอาวุธไปอีก”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ ฉันสามารถคุยเรื่องนี้กับคุณหม่าได้ ด้วยยอดการสั่งซื้อตลอดปีที่กองทัพมีให้ คุณหม่าเองก็ยินดีช่วยเหลือเราทุกอย่างค่ะ ขอตัวสักครู่นะคะหนูขอโทรไปปรึกษาเขาก่อนตอนนี้ยังไม่ดึกมากคุณหม่าน่าจะยังไม่นอน”
“เอ่อ…”
“ไม่เป็นไรค่ะ ให้เป็นหน้าที่หนูเถอะนะคะคุณพ่อ”
เหม่ยหลินเดินออกจากห้องไปแล้ว คุณย่ายิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะส่ายหัวให้คนที่พึ่งเดินออกไป
“ดูท่าทางดีใจของหล่อนนั่นสิ น่
