“พี่ต้าเว่ย! ทำไมกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้นะ ไม่รู้จักอาย”
“อายครูไม่รู้วิชา อายภรรยาก็ไร้บุตรสืบสกุลคนโบราณว่าไว้จริงไหมครับพี่ใหญ่”
“หึหึ คุณหมอผมไม่คิดว่าคุณเองก็จะรีบร้อน”
“แหมผมจะสามสิบแล้วนะครับ แย่จริงชวนคุยนานเลยอาหลินพาพวกพี่ใหญ่กับคุณแม่ไปพักผ่อนก่อนดีไหม”
“ไปกันก่อนเถอะ แม่จะอยู่คุยกับคุณย่าและแม่เฉินสักหน่อย”
“งั้นพี่สะใภ้ใหญ่เราไปกันดีกว่าค่ะ ฉันมีเรื่องจะถามพวกพี่เยอะเลยพาอาอี้ไปนอนก่อน”
“จ้ะ อาหยางคะ”
“ครับ ๆ”
เย่าหยางค่อย ๆ ยกของใช้ของทารกไปก่อนที่หลี่เซียงจะอุ้มเผิงอี้ไปที่ตึกหลัง เมื่อพี่เลี้ยงของเผิงอี้รับเอาเจ้าตัวเล็กไปนอนพวกเขาก็ออกมานั่งคุยกันที่ห้องรับแขกในตึกเล็กที่ตอนนี้เป็นที่พักของทั้งสี่คน
“ตอนแรกที่อาหยางมาบอกว่าจะเปิดร้านยาฉันก็นึกกลัวค่ะ กลัวว่าจะทำเงินทุนก้อนใหญ่เสียเปล่าแต่คิดไม่ถึงว่าจะไปได้ดีเกินกว่าที่คาด ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณอาหลิน
