@ ช่วงค่ำ
ร่างบางหมุนตัวสะบัดชายกระโปรง ชุดเดรสสายเดี่ยวสีชมพูอ่อนพริ้วไหว ปักเลื่อมเพชรเล็กน้อยช่วยขับผิวขาวละเอียด วนสำรวจหน้ากระจกซ้ำๆ ใบหน้าอิ่มเอมแต่งแต้มสมวัย พรมฉีดน้ำหอมแบรนด์หรูตามซอกคอระหง จวบจนถึงเวลาตามนัดหมาย ขาเรียวสวยก้าวฉับพลัน เกือบเยื้องกรายลงบันไดบ้าน
"........." วินาทีต้องหยุดชะงักกระทันหัน พบเจ้าของนัยน์ตาคมยืนเด่นสง่า จ้องเชยชมรูปลักษณ์ไม่วางตา แสงเพชรของสร้อยข้อมือสะท้อนวาววับ บ่งบอกความสำคัญของคนให้ โดยคนสวมใส่ไม่เคยถอดทิ้ง ดันเกิดความรู้สึกประหม่าเกือบลืมหายใจ สั่งสองมือบางอาบชุ่มเหงื่อ ค่อยๆจับราวบันไดก้าวลง ผู้เป็นแม่ยืนคอยข้างๆร่างสูง เหมือนคุยกันบางอย่าง ก่อนเธอจะลงมาเจอ
"หนูไม่คิดว่าพี่ไม้จะกลับมาไวเสียอีก" อาจเพราะต้นไม้แค่ผ่านมา หรือมีธุระด่วนจำเป็นต้องพบเจอครอบครัวเธอก็ได้ นาเบลพนมมือไหว้ทักทาย แต่เลือกไปยืนข้างมารดาคล้องแขนเกาะแน่น ดันแปลกใจหนักกว่าเดิ
