"เฮียประชุมแล้วหรือยังคะ ทำไมตามมาที่นี่ล่ะ" ภรรยาสาวพลุนพลันรีบลุกต้อนรับสามี ผู้เป็นแม่อดห่วงกับคนท้องหลงลืมตัว พุ่งเข้าช่วยประคองจับแขนเรียวไว้
ลูกเขยคนโปรดของตระกูลสหธิฤดี ก้มไหว้ทักทายผู้ใหญ่อย่างสุภาพ ทว่านัยน์ตาคมคู่นั้นดูร้อนรน ใบหน้าสากมีเหงื่อเต็มขมับ นาฬิกาเรือนหรูข้างฝาผนัง บอกเวลาพึ่งสิบโมงเช้า ไม่ควรมีเหตุจำเป็นถึงขนาดต้องติดตามมา
"หนูมาทำไมไม่บอก" โนวาหันมองทางใบหน้าสวย ยิ้มกริ่มให้ลูกเขยที่แลห่วงใยไม่ยอมห่าง สามารถไว้วางใจดูแลบุตรสาวตลอดชีวิตได้
"มาแค่แป๊บเดียวเอง รีบไปประชุมก่อนดีกว่าค่ะ" เธอก้าวมาประกบข้างร่างสูง พลักต้นแขนแกร่งกดดันให้เดินทางกลับ เพื่อหน้าที่อันสำคัญ ทั้งที่ทอยพิมรายงานโจแล้ว แค่เจ้านายรับทราบคงเพียงพอ
"ประชุมเสร็จแล้ว"
"พี่เค้าเป็นห่วงเราน่ะสิ ไหนๆก็มาแล้ว รอทานข้าวเที่ยงพร้อมพ่อด้วยเลยนะ" น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยบอก เผยรอยยิ้มหวานแก่สองหนุ่มสาว อายุย่
