ตอนที่3
1099 คำ
สริตาใช้เวลาสามนาทีอย่างคุ้มค่าด้วยการเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดและกางเกงวอร์มตัวอุ่นอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจแล้วว่าตัวเองจะแต่งตัวได้เห่ยแค่ไหนต่อหน้าผู้ชายอย่างแอชตัน ก่อนจะสวมสเวตเตอร์ตัวหนาทับอีกชั้นพร้อมกับหยิบเอาเสื้อโค้ตตัวใหญ่ กระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือยัดใส่กระเป๋าเอาไว้ หลังจากที่ทำได้แค่ล้างหน้าและกลั้วปากด้วยน้ำยาบ้วนปากลวกๆ
เธอไม่แต่งหน้าหรือทาแป้งอะไรทั้งสิ้นเพราะไม่มีเวลาแล้ว เด็กสาวรีบสวมรองเท้าผ้าใบ ระหว่างที่ปิดห้องพักของตนเองเธอก็ใช้ยางมัดผมรัดเส้นผมหยิกยาวเลยกลางหลังของตัวเองขึ้นอย่างลวกๆ ขึ้นเป็นหางม้าสูง และเพราะรีบร้อนจึงทำให้ลูกผมหยิกขดล้อมรอบดวงหน้า ทำให้เธอยิ่งดูเด็กมากขึ้นไปอีก
เกินสามนาทีมาเกือบห้าสิบวินาที สริตาก็กระหืดกระหอบจากชั้นสามลงมายังล็อบบี้ชั้นล่างเพื่อรอคนที่โทร.มาหาเธอก่อนหน้านี้ แล้วได้เห็นว่าแอชตัน แอดดิสันรักษาเวลาเป็นอย่างยิ่งเพราะเขามารอเธออยู่ก่อนแล้วและนั่นทำให้สริตาแทบจะถลาเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว และแอชตันก็เห็นเธอแล้วเช่นกัน เพราะเขาหันมามองเธอตรงๆ ไม่มีหลบด้วยท่าทีนิ่งเฉยนั้น แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ว่าเขากำลังรอเธออยู่
หญิงสาวหยุดห่างจากเขาเพียงไม่กี่ฟุต แม้จะสูงถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรแต่เธอก็ยังดูตัวเล็กไปถนัดใจเมื่อเทียบกับอีกฝ่าย แอชตันในเวลาตีสามยังคงสวมสูทเนี้ยบเรียบกริบ ราวกับว่าเขากำลังจะไปงานเลี้ยงกาลาร์ดินเนอร์มากกว่าจะมารับนักศึกษาคนหนึ่งที่อพาร์ทเม้นต์ขนาดกลางไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่
ทว่าความร้อนใจของเธอมีมากกว่าจะสำรวจคนตรงหน้าให้ถี่ถ้วน หญิงสาวมองสบกับนัยน์ตาสีเขียวใบไม้ของอีกฝ่าย แล้วถามเขาอย่างจริงจังและเต็มไปด้วยความกังวลผสานกับกระวนกระวายใจที่ยากจะสงบใจลงได้
“คุณลุงจะพาฉันไปไหน” มันช่วยไม่ได้ที่เธอแก้นิสัยนี้ของตัวเองไม่หาย เธอชินเสียแล้วกับการเรียกอีกฝ่ายด้วยสรรพนามที่ทำให้เขามองเธอตาดุทุกครั้งอย่างคำว่า ‘คุณลุง’
ทว่าคราวนี้แอชตันไม่ได้ขึงตาดุใส่เธอ ตอนนี้เองที่เธอสังเกตเห็นร่องรอยเคร่งเครียดบนใบหน้าหล่อเหลากระชากใจผู้คนของเขา
ความเครียดที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนบนใบหน้าของเจ้าชายทรงเสน่ห์อย่างแอชตัน แอดดิสัน!
แม้ในตอนที่เธอจับได้ว่าเขาทรยศเพื่อนสนิทตัวเอง เธอก็ไม่เห็นเขามีสีหน้าเครียดเลย!
“ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล เราต้องรีบหน่อยนะซี เพราะมีหลายอย่างที่ต้องทำ”
อีกฝ่ายพูดจบก็คว้าข้อมือของเธอแล้วลากเธอให้เดินตามเขาไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่สริตาไม่ได้ขัดขืนกับสัมผัสของ อีกฝ่ายแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้หัวใจของเธอร่วงหล่นหายไปพร้อมกับสติแล้วนับตั้งแต่ได้ยินคำว่าโรงพยาบาล
อีกครั้งที่ลางสังหรณ์แปลกประหลาดวิ่งพล่านอยู่ในหัวใจของเธอ และความกังวลซ้ำๆ เดิมๆ ก็กลับมาอีกครั้ง
เกิดอะไรขึ้นกับบิดาและพี่ชายของเธอกัน!
-----------------
แอชตันแอบลอบมองคนที่นั่งตัวแข็งข้างๆ เขาในระหว่างที่เขากำลังขับรถสลับกับมองตรงไปยังข้างหน้าเพื่อไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ชานเมืองตามที่เขาได้รับแจ้งมา
เขาไม่ได้เห็นสริตาตัวจริงมานานแล้วและจำไม่ได้ว่าผ่านมากี่เดือนหรืออาจจะเป็นปี ทว่าดูเหมือนครั้งสุดท้ายที่เขาจำได้คือเขาเห็นเธอในงานเดบูตองต์[1]ของเธอ ซึ่งตอนนั้นเธอดูเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัวผิดกับเวลานี้ลิบลับ
อาจจะเพราะเขาลากเธอมากลางดึก สริตาในตอนนี้จึงดูเด็กลงกว่าในความทรงจำของเขานัก ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรกันที่เขากับน้องสาวของเพื่อนสนิทกลายเป็นศัตรูกันทั้งๆ ที่เมื่อเธอยังเด็กกว่านี้มาก เธอเคยตามติดเขาแจแท้ๆ
สริตาในตอนนี้เหมือนเด็กสาวอายุสิบห้าสิบหก เธอซ่อนตัวเองอยู่ในเสื้อโค้ตตัวใหญ่ ใบหน้าเล็กๆ รูปหัวใจนั้นถูกล้อมกรอบด้วยลูกผมสีน้ำตาลเข้มที่ขดเป็นวงล้อมดวงหน้าของเธอ ทำให้เธอดูน่าเอ็นดูมากยิ่งขึ้น จมูกโด่งเล็ก ทว่าปลายเชิดรั้นเหมือนนิสัยของเธอ ริมฝีปากอิ่มเต็มของเธอตอนนี้ถูกเจ้าตัวขบเม้มเข้าหากันแน่น ดวงหน้ารูปหัวใจนั้นกระจ่างใสด้วยผิวเนื้อแท้จนเขามองเห็นกระสีน้ำตาลจางๆ ที่ถ้าไม่สังเกตคงจะไม่เห็นซึ่งกระจายอยู่บนจมูกและพวงแก้มของเธอ ซึ่งเขารู้ดีว่าเธอเกลียดกระพวกนั้นมากแค่ไหนในตอนยังเด็ก
ตอนนี้สริตาไม่ได้มีท่าทีฉุนเฉียว เธอนั่งตัวแข็งแล้วเอาแต่นั่งนิ่ง ขณะที่มองตรงไปข้างหน้า และแอชตันก็เริ่มเป็นกังวลว่าเขาจะแจ้งข่าวพวกนั้นกับเธออย่างไรดี
มันเป็นข่าวร้ายที่ไม่ว่าใครก็ทำใจไม่ได้...
“คุณลุงไม่คิดจะบอกกันเหรอว่าทำไมต้องไปโรงพยาบาล”
สริตาเอ่ยถามความเงียบอันน่าอึดอัดระหว่างเขากับเธอขึ้นในที่สุด จนทำให้วินาทีหนึ่งแอชตันนึกอยากให้เธอไม่ต้องถาม เพราะเขายังไม่รู้จะตอบเธออย่างไรดี
และเขาจะมองข้ามไปแล้วกันว่าเธอเรียกเขาว่า ‘คุณลุง’ อีกแล้ว
“ฉันบอกเธอไปแล้วว่าเราจะไปหาแด๊ดกับ...พี่ชายของเธอ”
[1] เดบูตองต์ คือ งานเลี้ยงเปิดตัวสุภาพสตรีชนชั้นสูงเข้าสู่สังคมครั้งแรก โดยเป็นธรรมเนียมปฏิบัติว่าเมื่อหญิงสาวชนชั้นสูงที่เมื่อถึงวัยสาวและมีการอบรมมารยาทให้งดงาม จะปรากฏตัวในชุดหรูหรางดงามที่สุดในงานเลี้ยงที่จัดขึ้นเพื่อเปิดตัวตนเองโดยเฉพาะและเต้นรำตามประเพณีของงาน
- ผู้เขียน
