สริตากลับถึงบ้านด้วยความหดหู่ และยิ่งรู้สึกหดหู่มากยิ่งขึ้นเมื่อพบว่าเธออยู่คนเดียวภายในบ้าน... เพื่อนสนิทของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ในตอนนี้
ความรู้สึกไม่ดีเพราะต้องทำให้ใครสักคนเสียใจนี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอชอบเลย ถึงเธอจะรู้ว่าการบอกพี่คาร์ลให้เร็วที่สุดนั้นเป็นทางที่ดีที่สุดก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อเห็นภาพสีหน้าเสียใจและผิดหวังของเขาก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกโล่งอกอย่างที่คิดเอาเสียเลย
และอดนึกตำหนิตัวเองไม่ได้ที่ใจร้อน ไม่คิดให้รอบคอบจนทำให้เรื่องทุกอย่างบานปลายแบบนี้
บ้านทั้งหลังเงียบสนิทในตอนที่เธอค่อยๆ เดินผ่านเพื่อตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง แม่บ้านที่นี่เป็นแบบไปกลับทั้งหมด ไม่มีใครอยู่ประจำที่นี่เลยสักคน พอตกกลางคืนทั้งบ้านก็เงียบเสียจนเธอเองยังรู้สึกถึงความวังเวง
“กลับมาแล้วอย่างนั้นเหรอ”
แต่แล้วเสียงของใครบางคนที่พูดขึ้นมาจากทางด้านหลังก็ทำให้สริตาถึงกับสะดุ้งสุดตัว!
สริตาหันขวับไปมองอี
