ตอนที่24
1363 คำ
“ไม่ต้องเสียงดังก็ได้”
แอชตันยังคงปรามหญิงสาวด้วยท่าทีเรียบเฉย ไม่ได้โกรธตามหญิงสาวไปด้วย
การอาละวาดของเธอก็เหมือนเดิม มันเหมือนเด็กสาวจอมพยศคนเดิมที่แม้โตขึ้นก็ไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย
อันที่จริงเขาก็รู้ว่าสริตาเองเปลี่ยนไปมาก เธอเติบโตขึ้นและมีความคิดมากขึ้น แต่เธอก็ยังมีจุดบกพร่องอยู่อย่างเดียวคือเธอไม่เคยระงับความโกรธของตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่เธอเกลียด
บังเอิญแค่ว่าเธอเกลียดคนๆ เดียวซึ่งก็คือเขา...
“แล้วคุณคิดจะบอกฉันเมื่อไรกัน!” สริตาถามอย่างไม่ชอบใจกับความเฉยชาของแอชตัน “ถ้าพี่คาร์ลไม่บอกฉัน ฉันก็คงเป็นคนโง่ที่กว่าจะรู้ตัวก็ถูกคุณฮุบทุกอย่างไปแล้วใช่ไหม!”
คราวนี้แอชตันถึงบางอ้อว่าใครกันคือคนที่ทำให้สริตาอาละวาดกับเขาย้อนหลังเกือบปีขนาดนี้
นายเองก็คงรอเวลามาตลอดสินะคาร์ล...
ชายหนุ่มเหยียดยิ้มเย้ยหยันออกมา “อย่าโง่น่าซี มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ฟังอะไรมาก็หัดมีสติซะบ้าง”
เขาตักเตือนหญิงสาวด้วยท่าทีของผู้ใหญ่ที่เอือมระอาต่อเด็ก ซึ่งนั่นยิ่งทำให้สริตาโกรธเพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองโดนเขาดูถูกและต่อว่าว่าเธอกำลังหูเบา!
ซึ่งจะบอกว่าเธอหูเบาได้ยังไง ในเมื่อเรื่องที่พี่คาร์ลบอกนั้นเป็นความจริงและเขาก็ยอมรับออกมาเอง! เขาต่างหากที่ควรอธิบายว่าทำอะไรลงไปแล้วทำไมถึงไม่บอกเธอ
ไม่เพียงแต่เขาจะซื้อหนี้ของพาวเวลล์จากดาร์ลิงตัน แต่เขาซื้อหุ้นที่ดาร์ลิงตันถือด้วยและจากรวมถึงการช้อนซื้อหุ้นของพาวเวลล์กรุ๊ปในตลาดหลักทรัพย์จนตอนนี้แทบจะกลายเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่แล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าเธอยังเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่อยู่! ป่านนี้บริษัทของพ่อกับพี่ชายก็คงตกอยู่ในมือของเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว!
ไม่สิ ถ้านับรวมว่าเขาคือคนที่ดูแลมรดกและมีสิทธิ์ตัดสินใจแทนเธอได้ตามพินัยกรรม พาวเวลล์กรุ๊ปก็ไม่ต่างอะไรกับของของเขาอยู่แล้ว!
“แต่ก็ไม่ยากสำหรับคุณนี่!”
หญิงสาวตอบโต้กลับ แอชตัน แอดดิสันเป็นมนุษย์เจ้าเล่ห์ ถ้าเขาอยากจะได้อะไรเขาก็คว้ามันมาได้อยู่แล้ว! ถ้าเธอไม่ได้รับความหวังดีจากพี่คาร์ล ป่านนี้กว่าจะรู้ตัวเธอคงไม่เหลืออะไรเลยสักชิ้นเดียวสินะ!
ทว่าคราวนี้สีหน้าแอชตันไม่ได้เรียบเฉยอีกต่อไปแล้ว เขาจ้องมองหญิงสาวด้วยสีหน้าเรียบตึงที่แสดงออกว่าเขากำลังโกรธ และเขาก็รู้ทันว่าเธอกำลังกล่าวหาเขาอย่างร้ายแรงว่าเขาโกงเธอ!
เขาจะโกงเด็กอย่างเธอไปทำไมกัน ทุกวันนี้สมบัติของเขาก็มีมากมายอยู่แล้ว มากกว่าเธอตั้งไม่รู้กี่เท่าเสียด้วยซ้ำไป!
“ถ้าเธอยังสบประมาทฉันอีกครั้งเดียว ฉันจะไม่พูดกับเธออีก”
ชายหนุ่มเตือนหญิงสาวเสียงต่ำ ให้เธอรู้ว่าเธอล้ำเส้นของเขาเกินไปแล้ว แต่แทนที่สริตาจะตระหนักได้ว่าเธอทำอะไรลงไป หญิงสาวกลับกล่าวหาเขาออกมาอย่างรุนแรงต่อเนื่องว่า
“ฉันก็ไม่ต้องการพูดกับคนขี้โกงอย่างคุณเหมือนกัน!
“ขี้โกงอย่างนั้นเหรอ...” เขาแทบจะคำรามเสียงต่ำในลำคอด้วยความโกรธเคืองอย่างทีสุด
สริตาไม่สนใจว่าเธอทำอะไรลงไป หญิงสาวเชิดหน้าก่อนจะพูดต่อไปอย่างหยิ่งทะนงว่า “ฉันเรียนจบแล้ว อีกไม่กี่เดือนเงื่อนไขในพินัยกรรมนรกนั่นก็จะจบลง! คุณไม่ใช่เจ้าชีวิตฉันอีกต่อไป!”
นั่นหมายถึงว่าเธอบรรลุเป้าหมายทุกอย่างแล้ว และพร้อมจะถีบหัวเขาส่งเพื่อไปซบอกไอ้คาร์ลแล้วใช่ไหม...
“เธอคิดอย่างนั้นเหรอ...”
เขาย้อนถามเสียงเรียบเย็น ไฟโทสะก่อตัวขึ้นในหัวใจ แผดเผาเสียจนเขาเองไม่อาจทนนิ่งเฉยได้อีกต่อไป
เธอจะโกรธเขา อาละวาดใส่เขา พยศใส่เขาเท่าไรเขาก็ไม่เคยถือสา...แต่สริตากลับทำเหมือนเขาเป็นสิ่งของไร้ค่าที่ใช้เสร็จก็ถีบหัวส่งเพราะไปซบอกไอ้คาร์ลอย่างนั้นเหรอ...
“ฉันจะดูแลบริษัทเอง” หญิงสาวประกาศเสียงดัง “ฉันจะไม่ยอมให้คุณโกงมันไปอย่างเด็ดขาด! ต่อให้ต้องขายวิญญาณตัวเองฉันก็ไม่ยอมก้มหัวให้คุณ!”
“อ้อ...” แอชตันร้องออกมาด้วยความโกรธที่แผดเผาจนยากจะระงับเช่นเดียวกัน “ถ้าคิดว่าตัวเองแน่ก็ลองดูสิ คาร์ล ดาร์ลิงตันคงยินดีอยากจะช่วยเธอจนตัวสั่น”
“ใช่!” สริตารับคำอย่างหน้าชื่นตาบาน “เขาเป็นคนดี คอยช่วยเหลือแล้วปลอบใจฉันมาตลอด ในขณะที่คุณ...คุณมันคนสารเลวชั่วช้าที่คิดจะโกงได้แม้กระทั่งบริษัทของเพื่อนสนิทตัวเอง!”
และเธอก็ทำให้เขาหมดความอดทนแล้วจริงๆ แอชตันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยด้อยค่ามาก่อน โดยเฉพาะกับคนที่เขาเผลอ... ชายหนุ่มสะบัดความคิดนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว ถ้าเธอไม่ต้องการเขา แอชตันเองก็ไม่ต้องการเธออีกต่อไปเช่นเดียวกัน!
เวลาที่ผ่านมาเห็นได้ชัดเจนว่าเขาโง่งมมามากพอแล้ว ต่อไปนี้เขาจะไม่ปล่อยให้ความรู้สึกที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาเป็นเหมือนไอ้บ้าที่ทำทุกอย่างลงไปอย่างไร้ประโยชน์อีกต่อไป!
“ออกไป...”
แอชตันสั่งหญิงสาวเสียงเรียบเย็น ทำให้คนที่กำลังโกรธอย่างสริตายิ่งโมโหเพราะการถูกไล่อย่างไม่ไว้หน้าของมหาเศรษฐีหนุ่ม
“อ๋อ... ฉันออกไปแน่” หญิงสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บใจและรู้สึกหน้าชาเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอโดนเขาไล่อย่างไม่ไว้หน้าเช่นนี้ “แต่ก่อนอื่นคุณควรจะได้รู้ว่าฉันจะไม่ยอมให้คุณกดขี่ข่มเหงฉันได้อีกแล้ว”
ทว่าความถือดีก็ทำให้สริตาประกาศออกไปต่อหน้าเขาอย่างนั้น
แอชตันมองคนที่ไม่ได้มีดีอย่างที่ท้าทายสักนิดด้วยสายตาดุดัน ความรู้สึกที่เขาเกลียดแล่นพล่านไปทั่วร่างจนนึกจากจะบีบคอเล็กๆ ของอีกฝ่ายให้ตายคามือ เธอทำให้เขาหมดสิ้นความอดทนต่อเธอแล้ว และเป็นครั้งแรกเช่นกันที่เขาไม่อยากเห็นหน้าเธออีกต่อไป!
ในเมื่อเธอจะถีบหัวเขาส่งอยู่แล้ว จะรีบไปไหนก็ไปเลย!
“ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้สริตา! กลับไปหาไอ้ดาร์ลิงตันคนดีแล้วซุกหน้ากับมันเลย ไปสิ! ไป!”
ไม่พูดเปล่าเขาลากคนตัวเล็กกว่าให้ออกไปจากห้องทำงานของเขาอย่างไม่ออมแรงสักนิด ขณะที่สริตาก็ดิ้นรนด่าทอเขาเช่นเดียวกันด้วยความโกรธเคืองไม่แพ้กัน
“ฉันไปแน่ ตาลุงแก่งี่เง่าขี้โกง!”
“…”
“รู้ไหมว่าฉันเกลียดคุณมากแค่ไหน แล้วพี่คาร์ลก็ดีกว่าคุณเป็นล้านเท่า รู้ไหมว่าต่อให้โลกใบนี้เหลือผู้ชายคือคุณคนเดียว ฉันยอมตายดีกว่าอยู่กับคุณ!”
แอชตันไม่ตอบ เขาจ้องมองเธออย่างดุดันก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเธออย่างรุนแรงจนคนถูกทำหยาบคายใส่เป็นครั้งแรกจากชายหนุ่มถึงกับรู้สึกใบหน้าชาเป็นแถบราวกับถูกตบหน้าแรงๆ
ทั้งๆ ที่เธอควรจะสะใจแท้ๆ ทำไมพอถึงตอนนี้ที่รู้สึกว่ากำจัดแอชตันออกไปจากชีวิตได้...เธอถึงไม่ได้รู้สึกดีใจอย่างที่คิดไว้เลยนะ...
- ผู้เขียน
