“แอรอน”
แอชตันหันไปสนใจแอรอนที่เดินหลบเอียนที่ขวางทางอยู่เข้ามาหาเขา แล้วเด็กชายก็โผเข้าหาแล้วเกาะเอวเขาเกี่ยวแน่นราวกับลูกลิง ขณะที่ปากก็ทักทายเสียงเจื้อยแจ้ว เห็นได้ชัดว่าคงคิดถึงเขาขนาดหนัก
“คุณอาหายไปไหนมาตั้งนาน ผมคิดถึงคุณอาจะตาย เอมี่ก็คิดถึงคุณอาด้วย”
แม้แอชตันจะไม่เข้าใจว่าเด็กอายุเก้าเดือนจะคิดถึงได้อย่างไร แต่ก็ไม่ได้ค้านอะไรออกไป นอกจากตอบคำถามลูกลิงที่ยังเกาะเอวเขาอยู่โดยมีเขาคอยประคองอีกฝ่ายเอาไว้ พร้อมกับเดินเข้ามาในห้องรับแขกของบ้านพี่ชายคนโตที่ตอนนี้ชักจะอบอุ่นขึ้นและควรจะขยับขยายจากเพนต์เฮ้าส์ไปอยู่บ้านจริงๆ ได้แล้ว
“ทำงานไง”
เขาตอบคนเป็นหลานชาย แต่ตอนนี้ลูกลิงตัวน้อยก็เกือบทำให้เขาสะดุดขาตัวเองหัวทิ่ม เมื่อเด็กชายตอบกลับมาอย่างเด็กช่างจดจำว่า
“แต่คุณอาเอียนบอกว่า คุณอาไปจีบสาว แต่สาวไม่แล”
“เอียน!”
แอชตันวางหลานชายลง หันขวับไปแผดเสียงสั่งพี่ชายที่เดินตามหลังทัน
