บทที่6.เพลย์บอย [อาจารย์ขา..]
901 คำ
หมับ!
เป็นไปตามคาด เมื่อเสือมาถึงผับที่ขนมจีนเช็กอิน เขากระชากลากแขนตัวเล็กมายังหน้าร้าน
ท่าทางจ้องเขม็งพร้อมกวาดสายตามองเรือนร่างตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนน้ำเสียงเข้มจะพูดเชิงดุดัน
"นี่แต่งตัวมาเที่ยวหรือมาขายตัวกันแน่"
"ทำไมพี่เสือพูดแบบนี้ล่ะคะ ไม่น่ารักเลยนะ"
"ใครกันแน่ที่ไม่น่ารัก จะแต่งตัววาบหวิวแค่ไหนพี่ก็ไม่เคยห้าม แต่แบบนี้ มันเกินไปหรือเปล่า"
"เพื่อนๆ ก็แต่งแนวนี้กันหมด ทำไมหนูจะแต่งไม่ได้ล่ะคะ อีกอย่างพี่เสือเองก็ชอบอยู่แล้วนี่..ผู้หญิงที่แต่งตัวแบบนี้ เคยได้ยินชมว่าเซ็กซี่"
"ผู้หญิงคนอื่นอาจจะใช่ แต่พี่ไม่อยากให้ขนมจีนโป๊ขนาดนี้ แม่งงง"
พู่
นิสัยเอาแต่ใจยังแก้ไม่หาย เสือลากขนมจีนมายังข้างผับซึ่งมีเก้าอี้ให้นั่งพัก
เขาหยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋า แล้วจุดสูบจนควันโขมง คล้ายกับกำลังหาวิธีลงโทษสาวน้อยน่ารักที่เขาโปรดปราน
"หนูขอโทษค่ะ ต่อไปจะแต่งตัวให้โป๊ให้น้อยลงกว่านี้" ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงจึงรีบพูด "ตกลงไหมคะ"
"ก็ดี อย่างน้อยก็รู้ว่าตัวเองทำผิด"
"แล้วพี่เสือมาได้ยังไง เห็นเช็กอินอยู่ร้านแถวคลองเตย พวกเพื่อนของพี่เสือไปไหนคะ"
"มันก็รออยู่ที่ร้านนั่นแหละ แต่คืนนี้พี่ไม่ว่างนะ ถ้ากลับถึงบ้านก็ส่งข้อความมาบอกพี่ด้วย"
"ค่ะ"
ฉันได้แต่พยักหน้า คำว่าไม่ว่างของพี่เสือ แปลว่าคืนนี้เขามีผู้หญิงคนอื่นอยู่ด้วย แต่ถามว่าชินไหม ฉันก็ชินแหละ เวลาที่เขามีผู้หญิงคนอื่นมากมาย ก็ทำได้เพียงแค่ยอมรับ แต่พี่เสือไม่เคยปิดบังหรือมีความลับ
เรียกว่าข้อดีได้หรือเปล่านะ..
ในผับ
"เมื่อกี้เห็นพี่เสือมา ทะเลาะกันหรือเปล่า" อายที่พอมึนเมาเข้ามาถาม ขณะที่ขนมจีนกลับมายังโต๊ะ
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เราแต่งตัวโป๊"
"ขนมจีนหุ่นดีจะตาย แต่งแบบนี้ก็สวยดีออก"
"แต่พี่เสือไม่ชอบน่ะสิ เอาแต่ใจตลอด"
"พี่เสือนี่ก็ขี้หวงเหมือนกันนะ ขึ้นชื่อว่าเพลย์บอย ไม่คิดว่าจะมีโมเมนต์ที่ต้องมาหวงอะไรแบบนี้ด้วย"
ขนมจีนไม่ตอบกลับ เธอเพียงแค่ยกมือสั่งค็อกเทลที่พึ่งหมด เหมือนกับว่าอยากจะตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ เธอต้องการที่จะหลับด้วยความเมาของแอลกอฮอล์ แต่ภาพแทรกซ้อนก็ก่อตัวทำให้ใจว้าวุ่น ภาพพี่เสือที่คอยดูแลเอาใจใส่ พุ่งสูสีกับภาพที่เขากอดจูบกับผู้หญิงคนอื่น
มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บจนบรรยายไม่ถูก
เช้าวันต่อมา
มหาวิทยาลัยเอกชน
"เมื่อคืนพี่เสือกลับตอนกี่โมง" สาวสวยต่างคณะเดินเข้ามาพร้อมกับหยิบเสื้อแจ็กเกตมาคืน "ฝนตื่นมาก็ไม่เจอพี่เสือแล้ว ไปไม่ลาสักคำเลยนะคะ"
"พอดีพี่ลืมไปว่าต้องไปเอาของให้กับพ่อ"
"แบบนี้เขาเรียกว่าได้แล้วทิ้งหรือเปล่านะ.."
"เราคุยกันเรื่องนี้แล้วไม่ใช่หรือไงครับ"
"รู้ค่ะ ว่าพี่เสือไม่ชอบผูกมัด ก็แค่แซวไปอย่างนั้น"
เขาคว้าแจ็กเกต ที่ลืมเอาไว้ยังคอนโดสาวสวย ก่อนที่จะเดินเข้าไปในตึกเพื่อเตรียมตัวไปเรียนพร้อมกับกลุ่มเพื่อน แอมเพื่อนผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มพูดเสียงเรียบ "ผู้หญิงมึงนี่เยอะแยะไปหมด ฟาดเรียบทั้งมหาวิทยาลัยแล้วมั้งไอ้เสือ"
"คนหน้าตาดีลีลาเด็ดแถมบ้านรวยก็ย่อมมีสิทธิ์เลือกมากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว ถ้ามึงจะโทษใครสักคน ก็คงต้องโทษโชคชะตา..ที่ปั้นให้กูหล่อเหลาแบบนี้"
"โลกหลงตัวเองนี่รักษาไม่หายจริงๆ ฮ่าๆ"
"หรือว่ามึงจะเถียงล่ะ ผู้หญิงพวกนั้นก็มองกูแค่ภายนอก ถ้ากูไม่หล่อไม่รวยก็คงไม่แยแสกูหรอก"
"นี่คงเป็นเหตุผลหลักที่มึงไม่ยอมจริงจังจริงใจกับใครใช่ไหม? เลิกคิดเองเออเองค่ะ ผู้หญิงไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ ก็อย่างที่มึงพูดนั่นแหละ ถ้าไม่เห็นว่ามึงหล่อรวย ก็คงไม่ประเคนตัวให้"
คิวกับเอฟพยักหน้าเห็นด้วย
ทั้งหมดเดินทางไปยังห้องเรียนตามปกติ
ตึกคณะปี 1
หลังจากที่เรียนคาบเช้าก่อนจะพักเที่ยง อาจารย์ที่ปรึกษาเดินเข้ามาพร้อมกับใครบางคน
ศึกษาทุกคนตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาคล้ายกับเป็นลูกครึ่ง
"นักศึกษาทุกคน นี่คืออาจารย์โทมัส ใครที่ลงเรียนการละครสำหรับหน่วยกิตพิเศษ ก็ทำความรู้จักไว้ซะ อาจารย์โทมัสจะเป็นผู้สอนการแสดง และการละคร จนกว่าจะจบภาคเรียนที่หนึ่ง อย่าดื้อนะนักศึกษา"
ทุกคนต่างส่งเสียงหวีดร้องกันเกรียวกราว ขณะเดียวกันอายก็กระแทกศอกเบาๆ ให้กับขนมจีนที่นั่งอยู่ด้านข้าง ก่อนจะพูดกระซิบกระซาบ "อาจารย์หน้าตาดีมากเลย แถมตอนยิ้มก็แทบละลาย แต่ตอนนี้ฉันเห็นนะ..ว่าเขามองจ้องเธอ! กริ๊ดดดด อาจารย์ขา"
- ผู้เขียน
