เสือร้ายสุดที่รัก

บทที่8.เอาความทุกข์มาลงที่พี่.. [เมียน้อย]

กริ่งงงง

เสียงกระดิ่งแจ้งเตือนเมื่อถึงคาบวิชาเรียนต่อไป บทสนทนาจบลงเพียงเท่านี้ แม้ท่าทางของเสือไม่พอใจ แต่ขนมจีนก็ยังเรียบเฉยตามสไตล์ ซึ่งเธอไม่ชอบความวุ่นวายอยู่แล้ว จากนั้นแยกย้ายกันกลับเข้าห้องเรียน

เลิกเรียน

"ไม่ให้เราแวะไปส่งแน่เหรอ" อายเดินออกมาเคียงข้างกับเพื่อนสนิทอย่างขนมจีน เธอกำลังรอคนขับรถที่บ้านมารับ "ที่จริงเราให้คนขับรถแวะไปส่งขนมจีนก่อนก็ได้นะ"

"ไม่เป็นไรหรอก พอดีว่าแม่เรานัดที่อาหารแถวนี้เอง นั่งแท็กซี่ไปแป๊บเดียวก็คงถึง"

"ช่วงนี้ขนมจีนเจอแม่บ่อยจังเลย"

"นั่นสิ ช่วงนี้เหมือนแม่มีเรื่องไม่ค่อยสบายใจ"

ฉันได้แต่ส่งยิ้ม ก่อนจะยืนรอเพื่อนสนิทขึ้นรถ พร้อมกับโบกไม้โบกมือให้

สักพักก็ดูข้อความแจ้งเตือนที่แม่ส่งเอาไว้ จากนั้นก็เดินไปยังป้ายโดยสารขึ้นแท็กซี่ไปยังร้านอาหารที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย

"สวัสดีค่ะคุณแม่ มานานหรือยัง" ฉันยกมือไหว้

"เพิ่งมาถึงก่อนหน้าไม่เท่าไหร่ นั่งสิลูก"

"วันนี้คุณแม่ออกมากินข้าวกับหนู คุณลุงเขาไม่ว่าหรือคะ? ช่วงนี้แม่ออกมาบ่อยจะตาย"

"เขายุ่งเรื่องงานนิดหน่อย แม่ก็พอมีเวลา อยากเจอขนมจีนบ้าง เข้ามหาวิทยาลัยปีแรกเป็นยังไง สนุกไหม"

"ก็สนุกดีค่ะ ยังดีที่มีเพื่อนสนิทอย่างอายคอยอยู่เป็นเพื่อน ส่วนคนอื่นก็ไม่ได้สนิทมาก"

คงเพราะฉันมีโลกส่วนตัวสูง ตอนที่เจออายก็เป็นเพราะเราได้อยู่กลุ่มเดียวกันตั้งแต่ย่างก้าวเข้ามามหาวิทยาลัย อายอัธยาศัยดี ชวนพูดคุยจนเราสนิทสนมกันได้อย่างรวดเร็ว

แม่ยิ้มเชิงแสดงออกอย่างดีใจ แต่ใบหน้ากลับมีบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องเพ่งเล็ง แววตาของแม่เศร้าโศก คงไม่พ้นเรื่องของคุณลุง..คุณลุงซึ่งเป็นผู้ชายที่คอยดูแลอุปถัมภ์แม่ แต่จะเรียกว่าเป็นสามีภรรยาก็คงไม่ใช่

"แม่มีอะไรไม่สบายใจพูดกับหนูได้นะคะ" ฉันพูดออกไปแบบนั้น จนทำให้แม่ต้องรีบวางแก้วน้ำชา

"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แม่แค่รู้สึกเบื่อๆ"

"คงเป็นเรื่องผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วสินะคะ"

"มันก็ไม่ใช่ความผิดของใครหรอก ถ้าใครจะเป็นคนผิด ก็คงเป็นแม่เองนั่นแหละ"

"หนูเข้าใจในสิ่งที่คุณแม่ทำนะคะ"

"ขอบใจลูกมากนะขนมจีน"

มืออุ่นเงื้อมจับแก้มลูกสาวที่นั่งฝั่งตรงข้าม ทั้งคู่รับประทานอาหารมื้อค่ำด้วยกันอย่างสุขสำราญ

จนกระทั่งขนมจีนเดินออกมาส่งแม่ยังหน้าร้าน

ปรากฏว่าพบเจอใครบางคนที่มีบอดี้การ์ดเดินตามหลังตรงดิ่งเข้ามา

ผู้หญิงอายุวัยกลางคนที่ยังงดงามพร้อมเนื้อตัวประดับประดาด้วยเครื่องเพชรราคาแพง

"เธอกับฉันใจตรงกันจังเลยนะ" ผู้หญิงที่ดูราศีจับเอ่ยทักแม่ของขนมจีน "เธอก็ชอบอาหารร้านนี้เหมือนกันเหรอ?"

"เปล่าหรอกค่ะ ดิฉันแค่นัดลูกสาวเอาไว้"

"ไม่เจอกันนาน..ลูกสาวเธอโตขึ้นตั้งเยอะแน่ะ"

"ขนมจีนเข้ามหาวิทยาลัยแล้วค่ะ"

"หวังว่าลูกสาวเธอจะตั้งใจเรียน เพื่อภายภาคหน้าจะดูแลตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาผู้ชายหน้าไหน"

"ขอบคุณที่ห่วงใยนะคะคุณหญิง"

"ฉันไม่ได้ห่วงใย ก็แค่กลัวว่าลูกสาวของเธอจะเจริญตามรอย..เป็นเมียน้อย เพื่อฉุดตัวเองออกมาจากที่ต่ำ"

พูดจบท่าทางของผู้หญิงวัยกลางคนที่ดูรวยล้ำย่างก้าวเดินออกไป เชิดหน้าโดยที่ไม่เฉลียวตามองขนมจีนที่จ้องมองด้วยความไม่พอใจ เธอไม่สบอารมณ์อย่างมากทุกครั้งที่เจอกับคุณหญิง ซึ่งเป็นภรรยาของนักการเมืองชื่อดัง แถมต้นตระกูลยังรวยเรียกว่าใช้เงินทั้งชาติก็คงไม่หมด

"เรากลับกันเถอะเดี๋ยวแม่ไปส่ง" เพราะผู้เป็นแม่ออกเดินทางบ่อย วันนี้ก็มาส่งลูกสาวถึงบ้าน ก่อนจะหอบหิ้วกระเป๋าเดินทางไปยังต่างประเทศเพื่อทำงานตามปกติ

หลายวันผ่านไป

"ทำไมวันนี้ขนมจีนถึงมาหาพี่ได้" เสือเปิดประตู เมื่อขนมจีนส่งข้อความหลังจากมาถึงที่คอนโด "เราไม่ได้นัดกันวันนี้ไม่ใช่หรือไง..หรือว่าคิดถึงพี่จนทนไม่ไหว"

"หนูแค่รู้สึกเบื่อไม่มีอะไรทำ แต่ถ้าพี่เสือมีนัดแล้วหนูกลับก็ได้นะคะ"

"เปล่าหรอกพี่ไม่ได้นัดใคร พี่แค่ข้องใจ"

"หนูรู้สึกเบื่อจริงๆ นะคะ พี่เสือทำให้หนูหายเซ็งได้ไหม"

"ขอร้องขนาดนี้ มีเหรอที่พี่จะปฏิเสธ หืมมม ไม่ต้องคิดมากนะ เอาความทุกข์มาลงที่พี่ได้เลย"

ผมใช้มือลูบแก้มสีชมพูแดงคล้ายลูกตำลึงสุก แววตาน่ารักน่าชังออดอ้อนพร้อมกับวาจาอ่อนหวาน หลายครั้งที่ขนมจีนรู้สึกเบื่อเซ็งหรือว่าเหงา เธอจะมาขอให้ผมทำเรื่องอย่างว่า..แล้วเสืออย่างผมจะปฏิเสธได้ไงล่ะ

จะจัดให้ไม่ยั้งเลย