ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่งจะต้องมาเห็นมิวเรย์ร้องไห้เพราะการกระทำที่สิ้นคิดของตัวเองอีก แค่เห็นน้ำตา ได้ยินเสียงร้องไห้สั่นเครือ แววตาที่แดงก่ำของเธอ หัวใจเขาก็พลอยเจ็บปวดไปด้วย
"โจโฉอึก...ปะ..ไปหาอะไรให้ฮึก..พวกมันกินหน่อยสิ ป่านนี้เพื่อนคง..คงหิวข้าวแล้ว" เธอพยายามพูดให้เสียงไม่สั่น แม้จะพยายามแต่มันกลับไม่ได้ให้ความร่วมมือด้วยเลย
"มิว...มึงไหวไหมวะ" กองพลพยายามเข้าไปจับตัวเพื่อนสาวที่ยืนร้องไห้ แต่พยายามปั้นสีหน้ายิ้มแย้มให้ การร้องไห้ที่เจ็บปวดมากที่สุดคือ...ร้องไปด้วยยิ้มไปด้วย มันบ่งบอกว่าเพื่อนสาวของเขากำลังเสียใจมาก
"ไหวสิ" มิวเรย์ถอยออกห่างกองพล ยกมือเช็ดน้ำตาออกลวกๆ กลอกกลิ้งดวงตาไปมา เป็นการห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาอีก "กูขอไปเดินเล่นข้างนอกนะ พวกมึง..ตะ..ตามสบายเลย"
เคร้งง!!!
เธอบอกก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปด้วยความไม่ระวัง ทำให้ชนเข้ากับแจกันดอกไม้ด้านหลังจนตกแตก จังหวะที่มิวเรย์เข้
