“มึงก็แค่คนอื่น...อย่ามาเสือก”
น้ำเสียงเย็นเฉียบของเสือใต้ดังขึ้นพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาวาวโรจน์ ใบหน้าเรียบนิ่งแต่คุกคามเกินกว่าจะทนไหวได้ คนที่ได้ยินยังรู้สึกเหมือนลมหายใจติดขัด
“หึ...คนอื่นเหรอ?”
มังกรแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยความเย้ยหยัน รอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจจนคนรอบข้างยังรู้สึกถึงแรงอาฆาต
“ก่อนมึงจะบอกว่ากูเป็นแค่คนอื่น...มึงถามพริ้งหรือยังว่ากูเป็นใคร...เกี่ยวข้องอะไรกับพริ้ง?”
เขากระชากแขนอีกข้างของพริ้งพลอยเข้ามาหาตัวแรงขึ้น สายตาไม่หลบเลี่ยงแม้แต่น้อยเมื่อปะทะกับสายตาเสือใต้
เสือใต้เองก็ยึดแขนพริ้งพลอยไว้อีกข้างแน่นพอกัน กล้ามแขนทั้งสองข้างเกร็งจนเส้นเลือดปูด ความเงียบปกคลุมระหว่างทั้งสอง แต่แววตาที่ปะทะกันนั้นชัดเจน...ต่างฝ่ายต่างพร้อมจะฟาดฟันกันได้ทุกเมื่อ
บรรยากาศรอบตัวราวกับหยุดนิ่ง กลายเป็นสนามรบไร้เสียง คนที่อยู่ระหว่างกลางอย่างพริ้งพลอย กลับรู้สึกเห
