จัสมินกลับเข้าบ้านของชายหนุ่มคนรักในช่วงบ่ายในขณะที่เวลาในช่วงเช้าหมดไปกับการพาริกเตอร์ไปที่โรงพยาบาล
ลภัสยังช่างสังเกตเสมอ เพราะเห็นความกังวลที่ติดบนใบหน้างดงามเขาจึงหายเข้าไปในห้องครัวกลับออกมาอีกครั้งพร้อมน้ำส้มคั้นสดที่อยู่ในมือ
“ดื่มน้ำส้มหน่อยนะครับ” น้ำเสียงอบอุ่นกระตุ้นให้จัสมินหันมอง กลบความเศร้าหมองด้วยการระบายรอยยิ้มให้หลุดออกมา
“ขอบคุณนะคะคุณภัส”
“ถ้าคืนนี้มินจะกลับไปนอนที่บ้าน งั้นผมไปด้วยนะ” คนถูกขอพยักหน้ารับ
“มินอยากอยู่กับคุณภัสทุกที่นั่นแหละค่ะ”
“มินอย่าเครียดนะ”
“ที่ต้องเข้าโรงพยาบาลมันเป็นสัญญาณเตือนที่บอกว่าเชื้อ…กำลังกระจายหรือเปล่าคะ” จัสมินถามเสียงสั่นเครือ
ทั้งที่พยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคนี้และอาการที่น่าจะเป็นไว้ก่อนหน้านี้แล้ว แต่พอทุกอย่างมาเปลี่ยนผันแบบกระทันหันมันก็ไม่แปลกที่เธอจะตั้งรับไม่ทัน
“หมอรักษาตามขั้นตอนครับ ที่ให้อยู่โรงพยาบาลเพราะมันส
