"พะพี่พูดจริงหรอคะ?"
ผมสบตากับไอรีนและมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่ฉายแววของความตกใจนั้นอย่างปิดไม่มิด ไอรีนค่อยๆขยับไปข้างหลังจนตัวจนกับขอบหน้าตาและมองมาที่ผมอย่างไม่เชื่อสายตาจนผมต้องเอื้อมมือไปจับมือทั้งสองข้างของน้องไว้และขยับเข้าหา
"ไอจำไม่ได้จริงๆหรอ?"
ไอรีนค่อยๆส่ายหน้าไปมาพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆคลอเบ้า น้องเงยหน้าขึ้นมองผมพร้อมกับร้องไห้นั้นทำให้ผมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
"ร้องไห้ทำไม?"
"พี่...พี่รู้ไหมว่าไอฝันถึงพี่และเรื่องของเรามาตลอดไอ...ไอไม่รู้ว่ามันคืออะไรมันเหมือนติดอยู่ในหัวไอ"
"ใจเย็น"
ฟึ้บ..
ผมดึงไอรีนให้เดินตามมานั่งที่โซฟาด้วยกัน น้องค่อยๆนั่งลงบันตักผมและเช็ดน้ำตาออกเหมือนเด็กขี้แยก่อนจะหันมาโอบรอบคอและเม้มปากมองผม
"ค่อยๆเล่าพี่ฟังอยู่"
ผมลูบหลังไอรีนเพื่อปลอบประโลมขณะที่ไอรีนก็พยักหน้า จะว่าผมไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องที่น้องเพิ่งเล่าคงไม่ได้ ที่จริงผมตกใจเลยล่ะที่ไอ
