"พ่อ.."
พรึ่บ!
ฉันปลดเข็มขัดนิรภัยออกและเปิดประตูรถวิ่งเข้าไปหาพ่อทันที พ่อมองฉันทั้งน้ำตาขณะที่ฉันก็โพเข้ากอดเขาด้วยความคิดถึง มันจุกมากกว่าจะพูดอะไรออก ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันควรดีใจมากหรือเสียใจมากกันแน่
"ไอรีนหนูปลอดภัยใช่ไหม ละแล้วนี่ลูกเป็นอะไรทำไมได้เข้าโรงบาลทำไมมีแผลเต็มตัวขนาดนี้หรือ...เขาทำลูกหรอ!?"
"มะไม่ใช่ค่ะพ่อ พ่อใจเย็นๆนะ"
ฉันผละตัวออกจากพ่อและจับแขนพ่อไว้เมื่อพ่อชี้ไปหาพี่สายฟ้าที่เดินตามลงมาจากรถ พี่สายฟ้ามองพ่อฉันด้วยแววตานิ่งเรียบและดูดุดันมากซะจนฉันกลัวเขาเหลือบมองมาที่ฉันก่อนจะเบนสายตาหนี
"ทำไมพ่อถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ พ่อมาหาแม่หรอ?"
"ใช่ พ่อกะจะมาหาแม่แต่เจอคุณสายฟ้าพ่อตกใจพ่อเลยหนีแต่..พ่อก็อยากรู้ว่าเขามาที่นี่ทำไมเลยอยู่รอดูจนเห็นไอนี่แหละ พ่อไม่รู้มาก่อนว่าไอไปไหนมาไหนกับคุณสายฟ้า"
"อันที่จริงพ่อไม่รู้หลายเรื่องเลยล่ะค่ะ" ฉันว่าเสียงเบาก่อนจะยิ้มให้พ่อและจั
