ทาสกามนายหญิง

ทาสกาม

เซี่ยฟงจากไปในยามเช้าตั้งแต่ปลายยามเหม่า ร่างสูงสวมอาภรณ์ชุดเดิม คลุมผ้าห่มร่างให้อี้หรู นางนอนอยู่บนเตียงกว้าง เขามองหน้าหวานนวลงาม มองอย่างไม่อาจละสายตา เซี่ยฟงระบายลมหายใจออกมายาวๆ คว้าเสื้อคลุมตัวนอกทำจากเนื้อผ้าชั้นดีขึ้นมาสวม เขาจากไปโดยไม่ลาแม้เพียงครึ่งคำ

ร่างสูงสง่าควบม้าออกมาด้านนอก ชักม้าหันกลับไปมองโรงเตี๊ยมสีแดง แววตาเรียบเฉยวูบไหวคราหนึ่ง เขาชักบังเ**ยนม้าควบออกไปอย่างไม่หันหลังกลับ

สำหรับนาง เขาจะนับเป็นตัวกระไรได้

ไม่มีประโยชน์ที่ต้องร่ำลานาง

เขาจะอยู่จะไปนางเคยใส่ใจด้วยหรือ?

ก็ไม่เคย

เขากลับมานางเคยดีใจด้วยหรือ?

ก็ไม่เคย

เซี่ยฟงโมโหตนเองยิ่งนัก ทุกครั้งที่เขาว่างเว้นจากภารกิจ เขาต้องรีบพาตนเองมาหาอี้หรู มาทั้งที่รู้ว่านางไม่ได้มีเพียงเขาคนเดียว

หลังจากระบายอารมณ์ใคร่ผสมอารมณ์โกรธกรุ่นหึงหวงไว้ในกายอี้หรู หลั่งน้ำกามในกายนางจนท่วมรูร่อง สิ่งที่ทำให้เซี่ยฟงหงุดหงิดในใจคือตัวนาง

สตรีน่าตาย!

เขาตัดใจจากอี้หรูเป็นร้อยครั้ง ท้ายที่สุดก็พาตนเองควบม้ามาพบนางอีกจนได้

อี้หรูตื่นงัวเงียขึ้นในยามซื่อ ตะวันสายโด่งแล้ว นางบิดกายอย่างเกียจคร้านอยู่บนเตียง คว้าเสื้อคลุมสีดำของตนมาสวม เสื้อคลุมราคาแพงถูกเซี่ยฟงฉีกกระชากจนขาดวิ่นไม่ต่างจากเศษผ้า

นางแค่นยิ้มมุมปาก ไม่ได้กรีดร้องโวยวายเพราะสายตาเหลือบไปเห็นถุงเงินวางไว้บนโต๊ะกลางห้อง บนโต๊ะยังมีคราบน้ำกามของเซี่ยฟงเปื้อนเป็นวงกระจายอยู่ทั่ว นางเดินไปหยิบถุงเงินขึ้นมาโยนเล่น เปิดออกดูเป็นตำลึงทอง

เจ้าคนเฉยชามักทำกับนางเช่นนี้

เขามักพรวดพราดเข้ามาในโรงเตี๊ยมในฐานะแขก ระบายอารมณ์ใคร่ของตนฝากฝังหลั่งรดน้ำกามครั้งแล้วครั้งเล่าในร่องสวาท แล้วจากไปอย่างไม่บอกกล่าวในยามรุ่งสางก่อนนางจะตื่น

อี้หรูขยับขาก้าวเข้าไปในห้องอาบน้ำ นางรู้สึกเสียดแสบร่องรัก เจ้าคนเย็นชาคงกระแทกนางเต็มแรงจนแทบทะลุด้านหน้า

นางคร้านจะอาบน้ำด้วยตนเอง ร่างงามระหงเดินกลับมาหยิบกระดิ่งเงิน นางสั่นกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊ง พักหนึ่งมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาวิ่งเข้ามาเคาะหน้าประตูห้อง

"นายหญิงเรียกข้าหรือขอรับ"

"เข้ามา ฟ่านอี้" อี้หรูเดินไปนั่งที่เตียง

ฟ่านอี้อายุยี่สิบห้า ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยในโรงเตี๊ยม เป็นบ่าวชายหน้าตาดี หล่อเหลายิ่งกว่าบุรุษชายโลมอันดับหนึ่งแห่งแคว้น เขาทั้งเฉลียวฉลาด เรื่องขีดเขียนอักษรยิ่งเป็นเลิศ ฟ่านอี้เป็นทาสชายที่นายหญิงซื้อมาจากสนามประลองทาส เขาพอมีฝีมือต่อสู้อยู่บ้าง อี้หรูให้เขาทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยและผู้คุ้มกันไปในตัว

"มีอะไรให้ข้ารับใช้" เรือนร่างสูงใหญ่กำยำเดินเข้ามาในห้อง

"ถอดเสื้อผ้าของเจ้าออก"

"ว่าอย่างไรนะขอรับ" ฟ่านอี้หน้าแดงซ่าน ถามย้ำอี้หรู

"ช่วยข้าอาบน้ำ ข้าคร้านจะอาบเอง" นางนอนบนเตียง กางแขนออกให้ฟ่านอี้เข้ามาเปลื้องอาภรณ์

เขาถอดอาภรณ์ของตนไปกองที่พื้นเหลือเพียงกางเกงแพรบางเบา เข้าไปเปลื้องอาภรณ์อี้หรูออกจากกาย มองเห็นกายขาวผ่องมีรอยรักเป็นจ้ำเหนือเนินอก หน้าท้อง เนินเหนือกลีบสาว ต้นขาด้านในยังมีรอยสีดอกเหมย

"พาข้าไปอาบน้ำ ใช้นิ้วของเจ้าขัดถูร่างข้า ล้างคาวใคร่ออกทุกซอกทุกมุม"

"ขอรับ" ฟ่านอี้อุ้มอี้หรูไปในห้องอาบน้ำ วางนางในอาบอ่าบน้ำอุ่นร้อน หยิบผ้าขาวมาช่วยนายหญิงชำระกาย

"นวดให้ข้า" นางสั่ง

ฟ่านอี้เอื้อมมือใหญ่มาคลึงบนหัวไหล่ เรื่อยไปยังต้นแขน

"คลึงเต้าทรวงข้าทั้งสองข้าง"

ฟ่านอี้ทำตามคำสั่ง นวดเฟ้นอี้หรูทั้งตัว นางสั่งเขาถอดกางเกงออก

"ให้ข้าดูสิ่งนั้นของเจ้า มันมีขนาดใหญ่เพียงใด"

ชายหนุ่มหน้าแดงกระตุกสายรัดเอวออก กางเกงแพรสีดำหล่นไปกองที่ข้อเท้า เผยให้เห็นท่อนเนื้อขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่อี้หรูเคยเห็นมา ท่อนลำของเขากำลังตื่นตัวเต็มที่

อี้หรูยิ้มอย่างพึงพอใจ กระดิกนิ้วเรียกเขาเข้ามาใกล้ ฟ่านอี้เข้ามาหาอี้หรูอย่างว่าง่าย นางเรียกเขาลงมาในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ อี้หรูหยัดกายขึ้นนั่งบนขอบอ่าง มือเรียวจับขอบอ่างไว้ ถ่างขาอ้าออกกว้าง

"ยัดท่อนเอ็นของเจ้าเข้ามาคว้านน้ำกามในกายข้าออกให้สิ้น"

ชายหนุ่มหน้าแดงก่ำ ยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจ่อหัวเอ็นบนหยักขนาดใหญ่เข้าหน้าร่องรักของนายหญิง

"จะดีหรือขอรับ มันเหมือนการเสพกามร่วมสังวาส ข้าใช้นิ้วล้างให้นายหญิงจะดีกว่า"

มือเรียวของอี้หรูดันสะโพกของฟ่านอี้เข้าหาตัว ท่อนเอ็นแข็งสอดใส่ค่อยกลืนหายไปทั้งลำในรูร่องของนาง น้ำกามของเซี่ยฟงทะลักออกมาตามแนวเชื่อมประสาน

นายหญิงกระซิบเสียงแหบพร่า

"หมุนเอวของเจ้าเป็นวงกลม คว้านน้ำกามคาร่องข้าออกมาให้สะอาด"

ฟ่านอี้หมุนเอวช้าๆ ยัดท่อนเอ็นเข้าคว้านน้ำกามบุรุษอื่นในรูสวาทให้นายหญิงตามคำสั่ง

"อย่าแตกในกายข้านะฟ่านอี้ ข้าเพียงให้เจ้าใช้เอ็นคว้านร่องทำความสะอาดให้ข้าเท่านั้น"

ทาสชายของนายหญิงหมุนเอวควงเป็นวงกลม ใช้ท่อนเนื้อคว้านร่องสวาทอย่างแช่มช้า ค่อยลิ้มรสความเสียวเมื่อลำเอ็นหนาครูดกับร่องนุ่มของนายหญิงคนงาม ร่างแกร่งถึงขั้นสูดปากสะท้านทั่วกาย

เขาเจองานยากแต่เช้าทีเดียว