เมื่อเข้าเขตป่าไผ่แดง สรรพเสียงล้วนเงียบสงัด ไร้แม้เสียงลมพัดหรือเสียงสิ่งมีชีวิต แดดจ้าแผดเผาภายนอกไม่อาจส่องได้ถึงพื้นดินเมื่อใบไผ่แดงหนาครึ้มปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ
เหล่าทหารราบเหงื่อแตกซึมเต็มแผ่นหลัง ตั้งเกราะโล่แนวรบขึ้นเป็นกำแพง ค่อยดาหน้าเดินข้าไปตามแนวราบ ทหารสวมเกราะราวหนึ่งร้อยนายเดินดาหน้าถือโล่เข้าไปเหมือนปูพรมหน้ากระดาน
พลธนูบนหลังม้าเคลื่อนขนาบขบวน คอยระแวดระวังภัยร้ายโดยรอบ เสียงเงียบแม้หายใจยังได้ยินทุกจังหวะ เสียงเงียบแม้เข็มตกกระทบพื้นยังได้ยินชัดแจ้ง
ซู่วววว! เสียงบางสิ่งเคลื่อนไหววูบวาบ เห็นผ่านไปมาเพียงเงาวูบผ่าน ไม่แน่ชัดว่าเป็นคนหรือสัตว์ร้าย
เรือนกายสูงใหญ่กำยำของประมุขพรรคมารทะยานขึ้นสู่ยอดไผ่ เงาร่างแกร่งดั่งหินผาหยิบขลุ่ยพิฆาตออกมาจากอกเสื้อ
แววตานิ่งสนิทดั่งผิวน้ำยามไร้ลม สีหน้าเรียบเฉยยกยิ้มอ่อนโยนอย่างบัณฑิตเคร่งศีลธรรม ยิ่งใบหน้าหล่อเหล่าราวกับรูปปั้นเซี
