พัทธมนจำต้องล่วงเลยตามเลยเมื่อปรมไม่ปล่อยเธอกลับเพราะบอกอยากดูจนจบจึงกินเวลามาถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ถึงเวลาอาหารเย็นพอดีเธอจึงชวนอีกฝ่ายลงไปทานข้าว
ปรมจัดการปิดทีวีแล้วเดินตามหลังพัทธมนออกมา
หญิงสาวจำต้องกลับไปเอาอุปกรณ์ที่วางอยู่หน้าห้องของปรเมศวร์ลงไปเก็บ ขณะนั้นคนในห้องเดินออกมาพอดี
ทั้งสองคนสบสายตากัน พัทธมนกำลังจะอ้าปากอธิบายว่าเธอลืมพิมพ์บอกเขา ทว่าท่าทางที่หมางเมินคือเขาไม่ได้สนใจหยุดฟังเธอแล้วเดินผ่านเลยไป
พัทธมนใจแป้ว ถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อคิดว่าทำให้เขาโกรธซะแล้ว
"เอยมาเร็วๆ" ปรมยืนรอพัทธมนลงไปทานข้าวพร้อมกัน ก่อนจะยื่นมือมารับอุปกรณ์ไปถือช่วย หญิงสาวก็ปล่อยให้เขาทำเพราะปรมมักช่วยงานเธออยู่แล้ว
ทุกคนมาอยู่ในห้องทานอาหารแล้วเริ่มลงมือกัน
"เป็นยังไงบ้างเอย งานพอทำได้ไหมลูก" คุณหญิงของบ้านมักใส่ใจสารทุกข์สุกดิบของคนในบ้านทุกคน
พัทธมนอมยิ้มเล็กน้อย แต่เธอลังเลที่จะบอกเพราะไม
