ปรเมศวร์ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงให้คุ้มค่าที่สุดเพราะนึกห่วงคนที่อยู่ในห้อง พัทธมนยังไม่ได้ทานข้าวทานยา
อีกอย่างสภาพของหญิงสาวไม่เหมาะแก่การลงข้างล่าง เขาเองก็ไม่ประสงค์ให้เธอลงไปเช่นกันเดี๋ยวจะเป็นลมเอาเปล่าๆ
จึงได้นั่งเคลียร์งานอย่างขะมักเขม้น ขณะเดียวกันก็มีโทรศัพท์เข้ามา
"ครับ" เขากดรับทั้งที่ยังไม่ทันได้มองเลยว่าใครโทรมา
(สวัสดีครับคุณใหญ่)
".." น้ำเสียงที่ปรเมศวร์พอจะจำได้ว่าใคร ก็คือเจ้าของบริษัทที่พ่ออยากให้มาร่วมลงทุนกับเรามาก
"ครับท่าน"
(หากวันนี้ผมอยากเข้าไปพบคุณกับพ่อของคุณจะสะดวกไหมครับ ขอโทษที่ไม่ได้โทรมานัดก่อนเพราะเราก็เพิ่งเสร็จงาน)
"กี่โมงครับ" เขาหันไปมองนาฬิกา ตอนนี้ใกล้จะแปดโมงแล้ว
(สิบโมงผมจะไปถึงที่นั่นครับ)
ปรเมศวร์เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มตัวเองอย่างคิดไม่ตก หากแต่อย่างไรงานก็ยังเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดสำหรับครอบครัว
เขาจึงได้ส่งข้อความไปบอกพัทธมน "ติดงานด่วน เดี
