บนท้องถนนที่ไม่ค่อยมีรถสัญจรเพราะดึกแล้ว และภายในรถก็ไม่ได้เปิดเพลงทำให้บรรยากาศค่อนข้างเงียบ แต่จู่ๆ ปรเมศวร์ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้
ทิศทางที่เขาจะไปไม่ใช่หอพักของหญิงสาวเหมือนเมื่อวาน แต่มันคือคอนโดของเขาที่ต้องใช้เวลากว่าสี่สิบนาทีจึงจะไปถึง ระหว่างทางเขาฟังคนด้านข้างสะอึกสะอื้นมาตลอดจนรถมาหยุดลงที่ใต้คอนโด
ปรเมศวร์ลงจากรถก่อนจะเดินอ้อมไปยังฝั่งของพัทธมนแล้วเปิดประตูออกให้หญิงสาวลง
พัทธมนยังคงนั่งนิ่ง จนปรเมศวร์ก้มตัวลงมาอุ้มเธอขึ้นแนบอกแล้วทำการล็อกรถ เดินดุ่มๆ ไปยังลิฟต์ขณะที่คนบนแขนก็ยังสะอื้นไห้ไม่หยุด และเหมือนมันจะดังขึ้นเรื่อยๆ ทุกที
เขาสแกนคีย์การ์ดที่หน้าห้องตัวเองก่อนจะใช้ไหล่ดันเปิดไฟห้องให้สว่างแล้วนำพัทธมนไปวางลงบนโซฟา หญิงสาวยกขาขึ้นแล้วกอดตัวเอง ซบใบหน้าลงไปกับเข่าร้องห่มร้องไห้อย่างหนัก
ปรเมศวร์จับแขนของหญิงสาวออกจากกัน ก่อนจะบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ออกแร
