หลายวันต่อมา
เขาเปิดประตูเข้าไปข้างในห้องพักผู้ป่วย พร้อมกับขนมของโปรดของมิวนิค ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางๆ อีกคนนั่งเก็บโทรศัพท์ลงแล้วมองมาที่เขา พอเดินเข้ามาใกล้จึงเห็นอาหารที่วางเอาไว้ในสภาพเหมือนยังไม่ได้กินสักคำ
“ทำไมไม่กินข้าว” เขาถามมิวนิค
“มือไม่มีแรง”
“เมื่อกี้ยังเห็นเล่นโทรศัพท์อยู่เลย”
“ตอนนี้หมดแรงแล้ว พี่วาคีล…”
“เดี๋ยวพี่ป้อน”
คนป่วยยิ้มแฉ่ง ยังไม่ทันอ้อนขอให้ป้อนข้าว อีกคนก็อาสาเองราวกับอ่านใจได้ สายตาที่วาคีลมองมิวนิคดูเอ็นดูไม่ใช่น้อย เมื่อวางถุงขนมไว้ตรงโต๊ะข้างเตียงผู้ป่วย จึงขยับเข้าไปหาคนตัวเล็ก เลื่อนถ้วยข้าวต้มมาไว้ใกล้ๆ หยิบช้อนมาตักข้าวต้มแล้วยกขึ้นมาเป่า ก่อนจะเลื่อนไปป้อนคนป่วย
“ไม่อร่อยเลย สู้พี่วาคีลทำก็ไม่ได้”
“หึ กินไปก่อน อย่าเพิ่งบ่น”
“คิดถึงอาหารฝีมือพี่วาคีล เบื่อข้าวโรงบาลแล้ว”
“ทนเอาหน่อย เดี๋ยวก็ออกแล้ว”
“เมื่อไหร่อะ มิวเบื่อที่นี่แล้ว”
“มีพี่อย
