วันต่อมา
วาคีลและมิวนิคเดินทางกลับกรุงเทพช่วงบ่าย พอมาถึงมิวนิคก็นอนหลับไปทันทีเพราะว่าเหนื่อยจากการเดินทาง บวกกับเมื่อคืนมีไข้ขึ้นสูง วาคีลคอยเช็กดูอาการของมิวนิคอยู่ตลอดไม่ห่าง เมื่อเช้าตอนตื่นมิวนิคยังคงตัวร้อนจี๋ราวกับไฟ
เขานั่งมองมิวนิคที่นอนหลับบนเตียง เธอยังคงไม่หายงอนเขาเรื่องเมื่อคืน แต่ไม่ใช่ว่าเขาไม่ง้อเธอ เขาหยัดกายขึ้นเต็มความสูง เดินไปคว้าโทรศัพท์มากดโทรหาลูกน้องคนสนิท
(ครับคุณวาคีล)
“ซื้อช่อดอกไม้มาให้กูที ขอช่อใหญ่ๆ สวยๆ”
(ได้ครับ) ปลายสายไม่ถามเจ้านาย ว่าทำไมถึงบอกให้ซื้อช่อดอกไม้ เพราะรู้เหตุผลอยู่แล้ว
ซื้อมาง้อมิวนิค…
ติ้ง
จังหวะที่เขาเดินกลับไปหามิวนิคอยู่เตียงนอน มีเสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ตอนแรกไม่ได้สนใจ แต่เสียงแจ้งเตือนข้อความดังรัวๆ ประมาณสามครั้ง เขาจึงตัดสินใจหยิบมาดูอย่างถือวิสาสะ
โยเกิร์ต : แกโอเคไหมมิว
โยเกิร์ต : ฉันไม่น่าส่งร
