“ฝนตกอะไรตอนนี้เนี่ย…” เธอนั่งบ่นพึมพำคนเดียว ระหว่างรอวาคีลมารับ สายตามองออกไปนอกกระจกที่สามารถมองงเห็นถนนข้างนอก พร้อมกับสายฝนที่โปรยปรายลงมาไม่แรงมาก
ตอนนี้โยเกิร์ตกับซานกลับไปแล้ว เธอยังคงนั่งอยู่คาเฟ่ของเรเน่ ฝนที่กำลังตกลงมาทำให้เธอเป็นห่วงวาคีลขณะขับรถ กำชับไว้แล้วว่าอย่าขับเร็วมาก ไม่รู้เขาจะเชื่อฟังหรือเปล่า
“ฝนตกแล้วอากาศมันเย็นลง ฉันทำนมอุ่นร้อนๆ มาให้” เรเน่พูดพลางวางนมอุ่นให้มิวนิค ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“ช่วงนี้แกดูใจเย็นขึ้นนะ”
“งั้นเหรอ” เธอพูดพร้อมกับยกนมอุ่นขึ้นมาเป่า แล้วจิบเบาๆ อย่างระวังร้อน
“อื้ม ไม่เหมือนมิวนิคคนเดิมเลย แกดูโตขึ้น ใจเย็นขึ้น แถมยัง…อ่อนโยนขึ้นอีกด้วย” เป็นเพื่อนกับมิวนิคมาตั้งแต่สมัยนิสัยเดิม พอเพื่อนสนิทเปลี่ยนไปทำไมจะดูไม่ออก
“เพราะพี่วาคีลทำให้ฉันเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง”
“เพราะตัวแกด้วย”
เธอยิ้มเบาๆ
“อยากขอบคุณพี่วาคีลเหมือนกัน ที่ทำให
