( นายจีบผู้หญิงแบบนี้งั้นหรอ ) ฉันถามเขา
( เปล่า แค่เธอ ) เขาตอบเพียงแค่สั้น ๆ แต่คำตอบนั้นมันทำให้ฉันใจเต้นรัว
( เงินซื้อฉันไม่ได้หรอกนะ )
( แล้วที่ฉันส่งไปเธอเอาตาไหนดูว่ามันเป็นเงิน ) คำพูดของเขา ตั้งใจจะกวนประสาทกันชัด ๆ
( ก็นั่นแหละ นายใช้เงินซื้อมามั้ยล่ะ แล้วก็ห้ามส่งอะไรมาอีก ฉันไม่รับ )
พูดจบฉันก็กดตัดสายทิ้งทันที แล้วเดินไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง
“สายธาร เขาคงชอบแกจริง ๆ แล้วแหละ”
“แกกำลังจะเข้าข้างเขาถูกมั้ยยัยพริ้ง หยุดเลยนะ !!”
“แต่แกก็ชอบเขาเหมือนกัน ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะ”
พอพริ้งพูกออกมาแบบนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะเถียงไปยังไงต่อเหมือนกัน อาการฉันมันดูออกขนาดนั้นเลยหรอว่าคิดยังไง
“ฉะ ฉันแสดงอาการออกมาให้เห็นขนาดนั้นเลยหรอ ว่าชอบเขา...” ฉันเม้มปากแน่น
“เพราะฉันเป็นเพื่อนกับแกมาตั้งแต่เด็ก ๆ ไง ทำไมฉันจะไม่รู้ ถ้าแกไม่คิดอะไร แกคงไม่ยอมให้เขาเข้ามายุ่งวุ่นวายก
