“ฉันก็ไม่ค่อยรู้หรอกแก พี่ทีปเขาก็ไม่ค่อยอยากพูด บอกแค่ว่าเข้ากันไม่ได้ มึงว่าไหมอีเจ เข้าๆ ออกๆ กันมาสิบกว่าปี แต่เพิ่งมาบอกว่าเข้ากันไม่ได้ เธอดีเกินไป อะไรแบบนี้ เหตุผลโคตรงี่เง่า” ทั้งๆ ที่ตอนแรกพลอยใสกับเจนิตายังทะเลาะกันอยู่ แต่พอได้นินทาเรื่องของชาวบ้านก็พูดจาเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย
“งี่เง่ายังไง” เจนิตาเอ่ยถาม
“ถ้าคนที่โดนบอกเลิกว่าดีเกินไป แล้วเขาจะพัฒนาอะไรได้อีก ในเมื่อเขาดีอยู่แล้ว แบบนี้มันไม่เท่ากับโกหกเหรอ ไม่มีใครดีเกินไปหรอก ควรจะบอกจุดที่ตัวเองไม่ชอบ เขาจะได้เอาไปปรับปรุงเพื่อจะได้ไปเจอคนใหม่ในอนาคต”
พลอยใสบ่นยาวเป็นหางว่าว จนทั้งรริดากับเจนิตามองหน้ากัน
“แกเป็นห่วงพี่ทีปเหรอ”
“บ้า ใครเขาจะไปห่วง เป็นอะไรกันก็ไม่ใช่ แล้วผู้ชายอ่อนแอแบบนั้นสมควรโดนทิ้ง” พลอยใสบ่นออกไปเพราะเห็นหน้าตาใสซื่อของประทีปแล้วช่างเหมือนตัวเองตอนนั้นนัก คนดีมักตกเป็นเหยื่อ
“ปากบอกไม่ห่วง
