“แต่เมียกูก็ฝากท้องในเครือโรงพยาบาลมึง อย่าเยอะ”
“เออๆ เท่านี้ใช่ไหม วุ่นวายเสียเวลากู” พฤกษ์อยากจะก่นด่าภาคอยู่ในใจ เขากำลังทาครีมกันแดดให้เมียอยู่ มันจะวุ่นวายอะไรนักหนา
“เออๆ เท่านี้แหละ ไม่กวนก็ได้วะ” ภาครีบวางสาย คิดว่าเพื่อนคงยุ่งอยู่กับการทำงาน เพราะหมอไม่ค่อยมีเวลานักหรอก
ผ่านจากเรื่องอยากกินกาแฟของรริดาไปได้แค่ครึ่งวัน เย็นนี้ภาคต้องให้ประทีปพาไปซื้อยำรสเด็ดร้านดังที่เพิ่งมาเปิดสาขาในกรุงเทพฯ และเพราะเป็นร้านดังทำให้คิวในการจองค่อนข้างนาน
“เฮียไปรอร้านนั้นก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวทีปรับบัตรคิวก่อน” ประทีปเดินไปรับบัตรคิวของร้านยำ ดูแล้วคงได้รอกันอีกนาน
ประทีปหันไปสบตากับผู้หญิงคนหนึ่ง ท้องของเธอใหญ่ขนาดนี้ น่าจะท้องได้สักห้าถึงหกเดือนได้แล้ว เขาเดินเข้าไปรับบัตรคิวแล้วก็เดินออกมาห่างๆ ไม่อยากมองเห็นสองคนนั้นเลย
“ไอ้ทีป มึงเป็นอะไร” ภาคเดินไปซื้อของกินอีกหลายอย่างให้รริดา เธอ
