ตลอดทางที่เดินทางจากทาวเฮ้าส์ของครอบครัวแมนนิ่งมาถึงเพนต์เฮ้าส์ของเอียน แอดดิสันนั้น ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยมือเธอตลอดระยะเวลานั้น จนกระทั่งเขาพาเธอมาถึงบ้านของเขา ภายในเพนต์เฮ้าส์ที่กินพื้นที่ทั้งชั้นสี่สิบเก้านั้นมีเพียงเธอกับเขาเพียงลำพังเท่านั้น
เอียนเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์บาร์ ฉวยหยิบเอาซองสีขาวขึ้นมาแล้วส่งให้กับมธุรสาพร้อมกับบอกหญิงสาวว่า
“ผมให้คนเพิ่มชื่อคุณเป็นผู้อยู่อาศัยที่นี่แล้วนะรสา นี่เป็นคีย์การ์ด”
“ขอบคุณค่ะ”
มธุรสารับมาถือไว้ในมือแล้วขอบคุณเขาอย่างสงบนิ่ง
เอียนเห็นหญิงสาวสงวนท่าที และกลับมาเป็นนิ่งเฉยอย่างคนควบคุมตัวเองได้แล้วของเธอก็กระตุกยิ้มมุมปาก เขาทรุดลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ก่อนจะดึงหญิงสาวให้นั่งลงจาก เอาใช้ท่อนแขนพาดไปตามพนักพิงของโซฟาด้วยลักษณะคล้ายกับจะโอบหญิงสาวในอ้อมกอดในที นิ้วหัวแม่มือคลึงไหล่มนช้าๆ ขณะพูดขึ้นว่า
“ต่อไปนี้ก็อยู่ที่นี่ ไม่ต้องกลับไปบ้านหลังนั้น”
