“แกไม่คิดจะกลับบ้านตัวเองหรือยังไงเอียน ทำไมต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย”
แอชตันเอ่ยพลางเหล่มองพี่ชายที่ตอนนี้เป็นสิ่งแปลกปลอมในบ้านของเขาตอนนี้
เอียนเหล่ตามองน้องชายด้วยสายตาหงุดหงิด ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงดุจเดียวกัน
“ขออยู่ห้องแกไม่ได้หรือไงวะ อีกอย่างแกก็ย้ายไปอยู่บ้านกับเมียอยู่แล้วนี่ ห้องก็ว่าง ให้ฉันอยู่ไม่ได้หรือยังไง”
ตอนท้ายเขาถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าท้าทาย
แอชตันรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่อออกมาจากคนเป็นพี่ชายก็รู้สึกหวั่นเกรงจนแทบจะถอยหลังหนี ก่อนจะหัวเราะเสียงแห้งแล้วโบกมือว่อนไปมาพร้อมกับพูดว่า
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร...แต่หลบหน้าหลบตาอย่างนี้มันไม่ช่วยอะไรนี่หว่า”
ตอนท้ายชายหนุ่มอดที่จะบ่นพี่ชายไม่ได้
เขารับรู้มาจากสริตามาหลายวันแล้วว่าพี่ชายของเขานั้นมีพฤติกรรมประหลาดชวนโมโหเป็นอย่างยิ่ง ทั้งๆ ที่ไปตามตัวกึ่งบังคับให้มธุรสากลับมาอยู่กับตนเอง ทว่าพอมาถึงก็ดันทิ้งให้เธออยู่เพียงลำ
