ซูอันนั่งมองถ้วยชาครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยขึ้นไปหาผู้ที่นั่งอยู่ด้านบน “ไทเฮามอบยาพิษให้หม่อมฉันหรือเพคะ” ถามออกไปตรง ๆ จนนางกำนัลที่คอยรับใช้ถึงกับนิ่งอึ้ง
“ทำไม หากเป็นยาพิษเจ้าจะไม่ดื่มมันหรือ” ด้านบนยังคงเสียงเรียบ พร้อมกับแววตาที่อ่านไม่ออก
“หม่อมฉันก็ต้องรู้ก่อนว่าตนทำผิดอันใดเพคะ พระนางจึงหมายจะเอาชีวิตเยี่ยงนี้” ใช่ นางต้องรู้ก่อนสิว่าตัวเองทำอันใดผิด จู่ ๆ ก็ต้องมากินยาพิษเอาชีวิตตนเองเนี่ยนะ คนจากยุคปัจจุบันไม่เอาด้วยหรอก อย่างมากก็ขอสู้จนตัวตายก่อนดีกว่า ใครจะยอมตายง่าย ๆ ผิดเรื่องอะไรก็ไม่รู้
“ข้าคือไทเฮาอยากเอาชีวิตใครไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล และแจกแจงให้ใครฟัง” เอ่ยออกมาตามประสาคนมีอำนาจ
‘ไทเฮาผู้ใจดีในเมื่อก่อนมันหายไปไหนนะ ทำไมถึงกลายมาเป็นคนใจร้ายแบบนี้’ ตัดพ้อผู้ที่นั่งอยู่ด้านบนในใจ นึกไม่ถึงว่าคนที่เคยเอ็นดูตนจะอยากได้ชีวิตน้อย ๆ นี้ เพียงเพราะไม่อยากให้นางแต่งกับจวิ้นอ๋องก
