“ไม่ได้เหม็นบุหรี่ แต่เหม็นนี่ต่างหาก” ว่าพลางชี้นิ้วไปยังดอกไม้ที่เขาเพิ่งวางลงบนโต๊ะ ฟรานเชเซียสรีบฉวยดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่แล้ววิ่งหน้าตั้งออกจากห้อง สักพักก็กลับมามือเปล่า
“มาที่นี่อีกทำไม” หลังจากสูดลมหายใจเข้าระงับอาการวิงเวียน หญิงสาวก็เค้นคอถาม โดยไม่ลืมตากลมโตขึ้นมามองใบหน้าคร้ามคม
“มาหาเมียกับลูก” คำตอบทื่อๆ ทำให้สารวัตรสาวลืมตาขึ้น แล้วมองเจ้าพ่อหนุ่มด้วยความไม่พอใจ ในเมื่อเขาก็ได้ไปหมดแล้วยังจะตามมารังควานเพื่อให้ได้อะไรอีก
“หากคุณยังมีความเวทนาหลงเหลืออยู่ในเศษเสี้ยวของหัวใจ ได้โปรดปล่อยฉันไปตามทางของฉันเถอะ” หญิงสาวลุกขึ้นนั่งเผชิญหน้า ก่อนจะส่งน้ำเสียงสั่นเครือวิงวอน
“หากคุณขอเรื่องอื่น ผมคงตกปากรับคำอย่างไม่เกี่ยงงอน แต่เรื่องนี้ผมคงให้คุณไม่ได้จริงๆ ทูนหัว” ชายหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธน้ำเสียงแหบระโหย ความทรมานกำลังบีบคั้นหัวใจกระด้าง ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปสวมกอดร่างสั่นเ
