“เกลียดอะไรกัน พูดให้มันตรงใจหน่อยสิทูนหัว เมื่อกี้ยังเห็นกอดผมซะแน่นอยู่เลย” ฟรานเชเซียสทิ้งตัวลงนอนกอดซ้อนหลัง ก่อนจะล้อเลียนเสียงกลั้วหัวเราะ ทั้งที่ไม่ชอบใจเอามากๆ กับคำว่า ‘เกลียด’ ที่เธอเค้นออกมาตอกใส่หน้า แต่เขาก็พยายามระงับอารมณ์
“กลับไปซะ สมใจคุณแล้วนี่” ขืนกายพลางออกปากขับไล่คนตัวโตที่กำลังยั่วโทสะ เมื่อเห็นว่าพยศไปก็เหนื่อยเปล่า ทวิชาก็นอนนิ่งๆ ในอ้อมแขนแข็งแรง แล้วปิดเปลือกตาลงเพราะไม่ต้องการเสวนากับพ่อคนปากกล้าอีกต่อไป
“เรื่องอะไรผมจะกลับ นอนกอดคุณกับลูกอุ่นจะตาย” ว่าพลางเรือนกายใญ่ก็ขยับเข้าแนบชิดแผ่นหลังบอบบางและกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ถ้าอยากอุ่น ไม่จำเป็นต้องมากอดฉันกับลูกหรอก กอดแม่สาวปากแดงที่คุณควงไปดินเนอร์ก็ได้นี่” ประชดเสียงขึ้นจมูก กิริยาแบบนี้ไม่บอกก็รู้ว่ากำลังหึง ฟรานเชเซียสแอบอมยิ้มด้วยความสุขใจ
“หึงเหรอจ๊ะทูนหัว” เจ้าพ่อใจนักเลยยิ้มแฉ่งจนปากจะฉีกไปถึงใบห
