เราทั้งคู่เดินไปพร้อมกับท่ามกลางสายตาของพนักงานในบริษัทของฉันที่หันมามองและแอบอมยิ้มกัน เมื่อฉันปาดสายตาไปมองพวกเขาก็รีบหันหน้าหนีและทำเป็นสนใจกับงานเหมือนเดิม คินเดินเข้ามาใกล้จากด้านหลังและเอาแขนคล้องคอฉันไว้พร้อมกับกระซิบข้างหู
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าช่วงนี้อารมณ์แปรป่วนง่ายนะ”
“ถ้าไม่มีคนมากวนประสาทฉัน ฉันก็ไม่เป็นแบบนี้นะ” ฉันปาดหางตามองเขา
“แน่ใจเหรอว่าแค่นั้น หวังว่าคงจะไม่ใช่เรื่องอื่น...” ยิ่งคินทำแบบนี้มันยิ่งดึงความสนใจจากพนักงานได้มากขึ้น ทุกคนต่างหันมามองฉันที่โดนคินเอาแขนคล้องคอไว้และพากันยิ้ม
“แน่ใจ มีปัญหาอะไรกับฉันอีกมั้ย”
ฉันดึงแขนเขาออกและหันหลังกลับไปประจันหน้าคินอีกครั้ง เขายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์และหันมองรอบ ๆ ข้างก่อนที่จะหยุดลงด้วยการจ้องหน้าฉันอีกครั้ง
“ไม่มีครับ” ฟอด!
“กรี๊ด!”
พูดจบคินก็ก้มลงขโมยหอมแก้มฉันทันทีแล้วเขาก็เดินหนีไป การกระทำของคินเรียกเสียงกรี๊ด
