แสงแดดที่เริ่มแยงเข้าตา เป็นสัญญาณที่ว่าฉันสมควรตื่นได้แล้ว ร่างบางบิดขี้เกียจตัวเองช้า ๆ หันมองดูนาฬิกา จะ 10 โมงเช้าแล้วเหรอ จู่ ๆ ภาพเมื่อคืนวิ่งเล่นเข้าหัว ทุกคำพูด ทุกเสียง ทุกสัมผัส ฉันลุกขึ้นมาหันซ้ายหันขวามองหาบางอย่างอยู่ สายตาก็ต้องหยุดลงกับแผ่นหลังเปลือยเปล่าของภาคิน ที่ยืนหันหลังให้ฉันอยู่นอกระเบียงห้อง เขาใส่กางเกงยีน แต่ไม่ได้ใส่เสื้อยืนคุยโทรศัพท์อยู่ด้านนอก ฉันก้มลงมองตัวเองที่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าที่มีเพียงผ้าห่มปกปิดร่างกายเอาไว้
ฉันค่อย ๆ กอดผ้าห่มที่พันตัวเองไว้ เขย่งขาก้าวลงเตียง และย่องเข้าไปใกล้ ๆ กับประตู เพื่อแอบฟังภาคินคุยโทรศัพท์ ดูเป็นอะไรที่มีมารยาทมากเลยฉัน ก็มันอยากรู้นี่ เผื่อเขาคิดจะฆ่าฉันหมกป่าจะได้รู้ตัวทัน
“อือ” ภาคินกำลังคุยโทรศัพท์
หลังพิงขอบประตู ยื่นหูออกไปฟัง
“ทำให้มันยอมบอกที่อยู่ไอ้ติณออกมาให้ได้”
โล่งออก! ไม่ได้คิดจะฆ่าฉันที่กล้าตบเขาตั้ง 2
