ใบเฟิร์นยืนรอองศาอยู่หน้าคอนโดของไทเกอร์ ตอนที่เธอออกจากห้องเขา เจ้าของห้องยังนอนหลับสบาย จนถึงตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะรู้แล้วหรือยัง ว่าเธอออกจากห้องเขามาแล้ว
ยืนรออยู่ไม่นาน รถคันคุ้นตาขององศาก็มาจอดเทียบตรงหน้าเธอ เจ้าของรถเปิดประตูเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้เธอ ตามนิสัยสุภาพบุรุษของเขา
“ขอโทษที่กวนพี่แต่เช้านะคะ แต่ฉันไม่รู้จะโทรหาใครแล้วจริง ๆ”
“ไม่เป็นไรเลยครับ”
องศาหันมามองเสี้ยวหน้าเธอ ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปมองทางกระจก เขาทันได้เห็นดวงตาบวมปูดเหมือนคนผ่านการร้องไห้มาหลายชั่วโมง มือหนาเลยยื่นไปจับมือเธอและออกแรงดึงให้เธอหันหน้ามามองเขา
“ทำไมตาเราบวมขนาดนี้ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”
“ฉันนอนดึกค่ะ เวลานอนดึกตาจะบวมแบบนี้ตลอด”
“พี่ไม่ใช่เด็กสามขวบนะ ที่เราจะหลอกได้ มีอะไรบอกพี่ได้นะ ไหนเราบอกว่าพี่เป็นพี่ชายไงล่ะ”
เพราะความเป็นห่วงเกินเบอร์ของเขา ทำให้น้ำตาเธอไหลออกมาอีก จากที่คิดว่
