สองวันต่อมา
ใบเฟิร์นโดนคนเป็นแม่ปลุกตั้งแต่เช้า เพราะวันนี้เธอมีนัดกับลูกชายเพื่อนแม่ไปกินข้าว ดูหนังที่ห้าง ตอนลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แม่ก็นั่งคุมเธออยู่ในห้องตลอด จนเธอรู้สึกอึดอัด
“หนูไปอยู่แล้วค่ะแม่ ไม่ต้องมานั่งคุมถึงขนาดนี้ก็ได้ค่ะ”
“เดี๋ยวนี้เราเกเรใหญ่แล้วนะ วันก่อนแม่ก็ยังไม่ได้จัดการที่เราไปนอนบ้านปั้นแป้ง โตแล้วนะเฟิร์น ทำอะไรต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดี”
“หนูควรพูดกับแม่มากกว่านะคะ ว่าหนูโตแล้ว แม่ควรปล่อยให้หนูได้ทำอะไรอิสระตามใจตัวเองบ้าง”
“พูดอะไรแบบนั้น เดี๋ยวนี้พูดอะไรไม่เกรงใจแม่แล้วนะ เมื่อก่อนเฟิร์นพูดง่ายกว่านี้นะ มีอะไรที่แม่ยังไม่รู้หรือเปล่า”
สายตาของผู้สูงวัยจ้องมองลูกสาวคนเดียวด้วยความสงสัย พักหลังนี้เธอสังเกตุว่าใบเฟิร์นจะมีความคิดเป็นของตัวเองมากขึ้น ดื้อรั้นไม่ยอมทำตามที่เธอบอกเหมือนเมื่อก่อน
“หนูเริ่มเบื่อแล้วไงคะ อายุ25แล้ว แต่แม่ยังกะเกณฑ์ชีวิตหนูเหมือนเ
