EP 4 พันธะร้ายพ่ายรัก : เจอกันครั้งแรก
1360 คำ
พันธะร้ายพ่ายรัก : ตอนที่ 4
"ไปได้ ส่วนเธอนายรออยู่ข้างใน" หลังจากบอดี้การ์ดหน้าห้องเช็คตามร่างกายว่าไม่มีของต้องสงสัยได้พูดขึ้นและรีบไล่เจ๊ซูซี่ออกไป
แกร๊ก
ประตูกระจกเปิดออกแค่เพียงตัวเธอเดินเข้าไปได้ ภายในห้องเงียบสงัดจนเธอขนลุก ดวงตากลมโตมองไปยังบุคคลที่นั่งอยู่บนโซฟาหนังเป็นมุมเดียวกับที่เธอรู้สึกก่อนหน้านี้ว่ามีคนจ้องเธออยู่จากด้านใน ท่าทางน่าเกรงขามจนน่าขนลุก แต่รูปร่างหน้าตาดูดีจนตกตะลึง สันจมูกโด่งคมรับกับกรอบหน้า ถึงจะมองเห็นแค่ด้านข้างก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเค้าโครงฟ้าประทาน บุคคลิกภายนอกที่ไม่เหมือนนักธุรกิจหรือมาเฟียธรรมดาทั่วไปแน่นอน
"จะยืนจ้องอีกนานไหม" น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์
"ขอโทษค่ะ" วิเวียนก้าวขาเรียวเล็กเดินตรงไปที่โซฟาตัวนั้น เธอนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันแต่เว้นระยะห่างพอสมควร เป็นการเจอแขกที่เธอรู้สึกอึดอัดแบบบอกไม่ถูก ทั้งอึดอัดทั้งเสียวสันหลัง ปกติแล้วเธอจะผ่อนคลายและพูดคุยกับแขก แต่พอเป็นเขาคนนี้ปากของเธอแทบไม่อยากอ้าออกเสียง รังสีบางอย่างกำลังจับจ้องมาที่เธอ รับรู้ถึงสายตาที่เพ่งเล็งมาจนต้องเงยหน้าขึ้นไป
ทำให้เธอดับเขาสบสายตากันในระยะที่ใกล้ ดวงตาคู่นั้นทำให้วิเวียนตกอยู่ในภวังค์ แต่สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายละสายตาหันหน้ากลับมาตามเดิม
“หึ” คาไลน์หัวเราะในลำคอเบาๆ กับปฏิกิริยาของหญิงสาว แต่เลือกที่จะไม่สนใจอะไรเธอมาก ผู้หญิงแรกๆทำเป็นเล่นตัว และดูเหมือนเธอจะแสดงละครเก่งทำเหมือนไม่สนใจเพื่อให้ผู้ชายอยากได้
มือหนาหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาสูบ พ่นควันขาวคลุ้งไปทั่ว โดยไม่สนใจว่าคนที่นั่งอยู่จะชอบกลิ่นของมันหรือไม่
เธอชินกับกลิ่นบุหรี่พวกนี้แล้วเพราะเธอทำงานสายนี้ลูกค้าส่วนใหญ่มักจะสูบกัน แต่ถ้าเลือกได้เธอจะไม่เข้าใกล้มันเด็ดขาด
ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ และสร้างความอึดอัดให้เธอไม่น้อย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเหมือนกับเสียงสวรรค์ ก่อนที่ลูกน้องของเขาจะเข้ามา
"คุณแดเนียลมาแล้วครับ" บอดี้การ์ดหน้าห้องโค้งคำนับเป็นเชิงทำความเคารพก่อนจะพูดขึ้น
เมื่อจบประโยคจากบอดี้การ์ดหน้าห้อง ชายร่างสูงลักษณะคล้ายกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอได้ปรากฏตัวขึ้น แต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตธรรมดาเหมือนกันกับคาไลน์ ใบหน้าหล่อเหลาสไตล์ชาวยุโรปชวนมอง แต่สิ่งที่ต่างไปคือรอยยิ้มความเจ้าเล่ห์ที่ส่งมาให้เธออย่างเปิดเผย เพราะคนที่นั่งข้างเธอมีแต่สีหน้าบึ้งตึง เรียบนิ่งจนน่ากลัว ชายร่างสูงเดินมานั่งที่โซฟาตรงข้ามเธอและเขา
"ว้าว สาวน้อยคนนี้ชั่งสะดุดตาซะเหลือเกิน" แดเนียลพูดด้วยสายตากระลิ้มกระเหลี่ย
ปึก!
เสียงแก้วคริสตัลกระทบกับโต๊ะกระจกเสียงดัง คาไลน์เป็นคนวางแก้วเหล้าราคาแพงที่ว่างเปล่าไปตรงหน้าเธอและส่งสายตาให้เธอจัดการ
“ไม่ได้เรื่อง”
คำพูดเรียบนิ่งของคาไลน์ทำให้วิเวียนปลายตามองเขาเพียงนิด เขาคงกำลังด่าเธอที่ไม่ยอมรินเหล้าให้ ถ้าเป็นแขกคนอื่นเธอจะทำหน้าที่รินเหล้าทันที แต่เพราะเขาไม่เหมือนคนอื่นเธอเลยไม่กล้าที่ตะทำนอกเหนือคำสั่ง อีกอย่างถูกเจ๊ซูซี่กรอกหูก่อนเข้าห้องมาหลายยก และหนึ่งในนั้นที่จำขึ้นใจเลยคือถ้าเขาไม่สั่งห้ามเธอทำ
จะมาไม่พอใจเธอได้ยังไงกัน
วิเวียนจัดการรินเหล้าราคาแพงด้วยความชำนาญ และจัดการหยิบแก้วคริสตัลอีกหนึ่งใบมาไว้ข้างๆกัน แก้วอีกใบที่มีเหล้าสีอำพันถูกยื่นไปให้คนตรงข้าม
แดเนียลยิ้มชอบใจแต่สายตามองไปที่ร่องอกของหญิงสาว
“กูไม่มีเวลาว่างมานั่งมองมึงดูนมผู้หญิงคนนี้”
"โทษทีที่ไม่สนใจมึง พอดีสาวน้อยคนนี้สะดุดกูมากกว่ามึง พอจะบอกชื่อให้ฉันได้รู้จักเธอได้ไหมละสาวน้อย" แดเนียลยังไม่หยุดที่ส่งสายตาหยาดเยิ้มแทบจะกลืนกินหญิงสาวตรงหน้า
ทำให้วิเวียนเขยิบตัวเข้าไปใกล้คาไลน์อีกนิด มือบางกำมือแน่น คาไลน์ยกแขนพาดโซฟาเหมือนเป็นภาพที่เขานั่งโอบไหล่เธออยู่
"วิเวียนค่ะ" เธอตอบเขากลับไปตามมารยาท
"ฉัน...แดเนียล" แดเนียลยื่นมือมาเพื่อหวังจับทำความรู้จัก แต่วิเวียนไม่ได้ยื่นมือไปตอบรับความรู้จักกับเขา
"อยู่กับไอ้คาไลน์เธอไม่ได้แตะตัวมันหรอก ลองมานั่งฝั่งฉันสิ่ ฉันจะทำให้เธอมีความสุขไม่รู้ลืม"
"ขอโทษด้วยค่ะ ฉันรับงานดูแลคุณคาไลน์แล้วคงไปนั่งกับคุณแดเนียลไม่ได้ และฉันไม่รับงานซ้อนค่ะ ถ้าต้องการผู้หญิงสามารถเลือกเด็กที่ผับนี้ได้เลยค่ะ มีหลายคน" วิเวียนตอบกลับไปตามความจริง และพยายามพูดเพื่อไม่ให้แขกโกรธ
"กูขอย้ำอีกครั้ง! กูไม่ได้มีเวลามานั่งฟังบทสนทนาไร้สาระ" คาไลน์กระตุกยิ้มกับคำพูดของเธอ และพูดขัดจังหวะเมื่อหมดความอดทนกับสิ่งที่ได้ยิน
วิเวียนได้แต่ข่มอารมณ์ไว้และภาวนาให้จบงานนี้เร็วๆ เธออยากจะออกจากห้องนี้เต็มที
"ท่าทางหงุดหงิดไม่สมกับเป็นมึงเลยนะคาไลน์" แดเนียลกระตุกยิ้มมุมปาก พร้อมกับกระดกเหล้าสีอำพันเข้าปากจนหมดแก้ว
คาไลน์ไม่ได้สนใจคำพูดของคนตรงหน้า และส่งสายตาเรียบนิ่งไปที่คนตรงหน้า เขาจริงจังกับงานไม่มีเวลามาพูดเรื่องตลก
"ล็อตใหม่จะถึงมือกูเมื่อไหร่" แดเนียลเป็นคนเปิดประเด็นก่อนแบะจริงจังทันที
"เงินมึงพร้อมเมื่อไหร่ ของกูก็ไปถึงโกดังมึงเมื่อนั้น"
ทั้งสองคนคุยเรื่องธุรกิจผิดกฎหมายอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด เธอพยายามหันหน้าออกไปทางอื่นไม่อยากรับฟังเรื่องแบบนี้ ไม่เคยสนใจว่าแขกจะคุยเรื่องอะไร แต่เท่าที่ได้ยินผ่านๆคือการส่งอาวุธเถื่อน
โดยที่ทั้งคู่ระมัดระวังคำพูดเช่นกัน เพราะวิเวียนคือคนนอกที่พวกเขาไม่ไว้ใจ
การพูดคุยดำเนินต่อไปด้วยความเคร่งเครียด ถึงในตอนแรกแดเนียลจะเหมือนคนทีเล่นทีจริงแต่พอเข้าสู่โหมดธุรกิจเขาก็กลายเป็นบุคคลที่น่ากลัวไม่ต่างจากคนที่นั่งข้างๆเธอ คนที่นิ่งไม่แสดงอาการอะไรเลยก็คือคาไลน์ที่เธอไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
"โอเค เสร็จเรื่องเครียดสักที อยากจะปลดปล่อยอารมณ์สักหน่อย เธอพอจะช่วยฉันได้ไหม?" แดเนียลกลับมาสนใจเธออีกครั้ง สายตากระลิ้มกระเหลี่ยส่งตรงมาที่เธออย่างเปิดเผย
ปึก!
เสียงแก้วเหล้ากระทบโต๊ะอย่างแรง เมื่อคาไลน์กระดกเหล้าจนหมด
"อยากแก้เงี่ย_ก็ตามสบาย กูยกห้องนี้ให้" คาไลน์พูดจบก็ลุกเดินออกจากห้องนี้ทันที ปล่อยให้วิเวียนกับแดเนียลอยู่ด้วยกันสองต่อสอง
"เหลือแค่เราแล้วสินะ"
"ขอตัวค่ะ ฉันบอกคุณไปแล้วว่าฉันมาดูแลแค่คุณคาไลน์ ไม่ต้องการรับงานเพิ่ม ถ้าต้องการระบายเด็กของเราพร้อมทำหน้าที่ค่ะ" วิเวียนพูดจบก็ลุกเดินออกตามคาไลน์ไปทันที
แดเนียลกระตุกยิ้มกับการเล่นตัวของเธอ
"หึ ยิ่งเข้าถึงยากฉันยิ่งชอบ" แดเนียลพูดให้คนตัวเล็กได้ยิน สายตาคมมองร่างบางที่กำลังเดินออกไป
วิเวียนได้ยินประโยคนั้นแต่เธอไม่ได้สนใจ และสาวเท้าเดินออกจากห้องทันที
- ผู้เขียน
