เสียงทุ้มอ่อนโยนดังขึ้นข้างหู ทำให้นิลินลืมตาขึ้นมอง ร่างสูงที่คุ้นตากำลังช้อนอุ้มเธอขึ้นแนบอก
“กลับบ้านเรากันนะครับ” คิมหันต์เอ่ยบอกกับเมียรัก ซึ่งตอนนี้เขารู้ความจริงทั้งหมดแล้วจากปากของสน ที่ยอมพูดเพียงเพราะอยากเห็นนิลินมีความสุขจริงๆ เสียที
“เฮียลูกของเรา” นิลินยังคงพะวงถึงเจ้าตัวน้อยที่อยู่ไกล เธอรู้ดีว่าคิมหันต์บุกเข้ามาที่นี่ ลูกคงจะไม่ปลอดภัยแน่ถ้าช่วยออกมาไม่ทัน
“ปลอดภัยแล้วครับ ตอนนี้อยู่กับปู่ย่าเขาแล้ว”
“อืม ดีจัง” เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะหลับไปเพราะความอ่อนเพลียอีกครั้ง คิมหันต์กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ในขณะที่เดินลงมาจากด้านบน ซึ่งตอนนี้ด้านล่างมีศพของสิงหาและลูกน้องนอนตายเกลื่อน
เขามาไม่ทันเห็นจุดจบมันด้วยซ้ำ เพราะคนจากแก๊งใหญ่เดินทางมาถึงก็กำจัดในทันที ยังดีที่พ่อเขาคุยกับทางนี้ก่อน ไม่งั้นนิลินอาจจะถูกลูกหลงไปด้วยแน่ แล้วตอนนี้เธอก็หลับเลยไม่ต้องเห็นภาพหน้ากลัวที่ปร
