มาเฟียเลี้ยงรัก

7.รู้ทัน

ภายในห้องพักวีไอพีของโรงพยาบาลหรู ผ่านไปแล้วสามวันที่เขาถูกยิงคิมหันต์ยังคงได้รับการดูแลอย่างดี แม้ข่าวจะออกไปแล้วว่าเขาตาย นั่นเพราะจะได้ไม่ต้องระวังการลอบฆ่าอีก ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะศัตรูเบอร์หนึ่งของเขาออกมาจากคุกแล้ว และไม่แน่ใจว่าจะเป็นฝีมือของฝ่ายนั้นหรือเปล่า ยังต้องสืบหาตัวคนบงการเรื่องนี้ก่อน

“นิลช่วยปรับเตียงขึ้นให้เฮียหน่อยสิ” คิมหันต์เอ่ยบอกคนตัวเล็กที่กำลังนั่งทำงานของเธออยู่อย่างขะมักขะเม่น นัยน์ตาสวยเหลือบมองพร้อมกับคิ้วที่มันเริ่มผูกเข้าหากัน

“พี่กันย์ก็ยืนอยู่ตรงนั้นทำไมไม่ใช้”

“มันมือหนักปรับที่ไรก็เลยทุกที”มาเฟียหนุ่มยังคงหาข้ออ้างราวกับคำตอบนั้นจะทำให้อีกฝ่ายเชื่อ แต่เพราะตลอดระยะเวลาสามวันมานี้

นิลินรู้ดีว่าพูดไปก็เท่านั้น เพราะคิมหันต์จะรบเร้าอยู่แบบนั้น ถ้าเธอไม่ทำตามที่เขาขอ ร่างเล็กในชุดเดรสสีลายดำขาว เลยต้องลุกขึ้นมาปรับเตียงให้อีกฝ่ายอย่างจำใจ

“พอใจหรือยัง” เธอกระแทกเสียงใส่เล็กน้อย ทำเอาคิมหันต์ถึงกับหน้าเสีย ไม่ต่างจากลูกน้องคนสนิทที่ยืนยิ้มแห้งออกมา เมื่อเห็นท่าทางเบื่อหน่ายของสาวสวยตรงหน้าอย่างชัดเจน เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำแบบนี้กับเขา

“พี่รบกวนนิลขนาดนั้นเลยเหรอ” มาเฟียหนุ่มถามเสียงเศร้า เขาไม่คิดว่านิลินจะกล้าแสดงออกขนาดนี้

“มาก! ฉันกำลังทำงานหาเงินอยู่ และต้องใช้สมาธิ เอาจริงนะ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณจะพยายามทำดีด้วยทำไม ในเมื่อไม่ถึงสองเดือนเราก็จะหย่ากันแล้ว ถึงตอนนั้นก็ทางใครทางมัน เพราะเป็นสิ่งที่คุณต้องการแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ อย่ามาทำดีแค่เพราะฉันช่วยคุณฟื้นมาจากความตาย เพราะถ้าเป็นคนอื่นมาเจอเขาก็คงทำเหมือนฉัน”

นิลินร่ายยาวจนหนุ่มทั้งสามยืนนิ่ง เพราะส่วนหนึ่งมันก็จริงอย่างที่คนตัวเล็กพูด

“งั้นเฮียขอโทษที่ทำให้นิลลำบากใจ เฮียแค่อยากให้เรามีช่วงเวลาที่ดีต่อกันก่อนมันจะจบลงเท่านั้น”

“ไม่จำเป็นหรอก เพราะยังไงระหว่างเราคงไม่ข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว หลังจากที่หย่ากัน ให้ฉันจำว่าคุณไม่เคยสนใจตั้งแต่แรกจนถึงวันหย่าเถอะ”

เสียงหวานที่เคยดังให้ได้ยินในทุกวัน แต่วันนี้มันกลับดูเย็นชาและเรียบเฉยจนคนฟังใจหาย ก่อนที่นิลินจะหันกลับเดินไปนั่งทำงาน ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

นัยน์ตาคมของมาเฟียหนุ่มยังคงจับจ้องใบหน้าหวานอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกหลายอย่างมันตีรวนขึ้นมาจนเขาเริ่มรู้สึกหน่วง ก่อนจะหันเหสายตาออกไปนอกระเบียง กันตะและสินชัยก็ได้แต่ยืนนิ่ง เพราะทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาเสียดื้อๆ ทั้งคู่ไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

จากวันนั้นก็ผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์ คิมหันต์ก็กลับมาพักรักษาตัวที่คฤหาสน์ แม้บาดแผลจะตกสะเก็ดหายจนเหลือแค่รอยกระสุนก็เถอะ แต่หมดนพพรก็ยังเทียวมาที่นี่ โดยอ้างว่ามาตรวจเช็คร่างกายเจ้านาย เพราะเขาเองก็หวังจะทำคะแนนกับคนที่ใกล้จะหย่าแล้วอย่างนิลิน

“วันนี้กลับเร็วนะครับน้องนิล” หมอหนุ่มทักขึ้น เมื่อนิลินลงมาจากรถหรูที่คิมหันต์ให้ขับไปรับไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย ส่งยิ้มให้ตามมารยาทพร้อมกับยกมือไหว้

“สวัสดีค่ะพี่นพ วันนี้นิลมีเรียนแค่ช่วงเช้าค่ะ”

“ดีจังครับจะได้พัก” หมอหนุ่มยังคงป้อนคำพูดอ่อนโยนส่งให้ โดยไม่รู้ว่ามีสายตาของใครบางคนมองอยู่ที่มุมตึก

“นิลขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีงานต้องทำ” นิลินเอ่ยจบก็เดินเลี่ยงออกมาทันที ทำเอาหมอหนุ่มถึงกับหน้าเสีย ก่อนจะยืนยิ้มแห้งมองตามร่างเล็กเดินขึ้นบ้านไป ก่อนที่กันตะจะเดินมาตบลงทีไหล่

“อย่าหาเหาใส่หัวเลยว่ะเพื่อน เดี๋ยวจะตกงานเปล่าๆ”

“หมายความว่าไงวะ” นพพรถามอย่างสงสัย

“กูไม่คิดว่านายจะหย่าให้คุณนิล”

“มะ หมายความว่าไงไม่หย่า ก็มันจะครบกำหนดสัญญาแล้วไม่ใช่เหรอ”

“เชื่อกูเถอะ เลิกล้มความคิดจะจีบเธอซะ อีกอย่างต่อให้หย่า มึงก็ไม่น่าจะอยู่ในสายตาเธอหรอก เพราะคุณนิลไม่เห็นจะสนใจมึงเลยสักนิด”

นพพรนิ่งไปเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนที่มันแทงใจดำเขาเอามากๆ เพราะมันจริงอย่างที่เพื่อนพูด นิลินไม่เคยสนใจใครเลย แม้กระทั่งสามีของตัวเอง นั่นเพราะทุกวันนี้เธอต้องหารายได้ให้มากที่สุด เพื่อที่จะได้นำไปชดใช้หนี้ของพ่อที่กู้ยืมมา มันอาจจะทำให้เธอหลุดพ้นจากการแต่งงานรอบสองได้อีกครั้ง

แม้มันจะดูมีความหวังแค่น้อยนิดก็เถอะ ใจเธออยากออกไปนั่งดื่มกับแขกอย่างที่นักศึกษาสาวๆ ทำกันเลยด้วยซ้ำ เพราะแต่ละคนหาเงินได้คืนละเป็นแสน แต่ก็อย่างว่าแหละ นิลินอยู่ในฐานะลูกเจ้าสัว จะให้ทำเรื่องแบบนั้นคงเป็นไปได้ยาก

“เห้อ! ทำไมชีวิตมันถึงลำบากขนาดนี้นะ เมื่อไหร่เธอจะหมดกรรมซะทีนิลิน”

เสียงตัดพ้อโชคชะตาดังขึ้น ก่อนร่างเล็กจะทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง แล้วเผลอหลับไป โดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนเดินเข้ามาในห้อง คิมหันต์ส่ายหัวกับภาพตรงหน้า เพราะนิลินนอนแผ่หราทั้งทีมือก็คาอยู่ที่กระดุมเสื้อเม็ดสุดท้าย ซึ่งมันอยู่ต่ำลงมาจนถึงขอบกระโปรง

ตอนแรกมันยังไม่เปิดออก เพราะยังมีมือทับอยู่ แต่พอร่างเล็กขยับเล็กน้อยทุกอย่างมันก็เผยออกมาให้เห็นในทันที ทำเอามาเฟียหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายไปหลายที

“ตัวเล็กแค่นี้ทำไมถึงซ่อนรูปจังคะ” เสียงทุ้มเจือปนไปด้วยอารมณ์หื่นนิดๆ พร้อมยิ้มร้ายที่ปรากฏออกมานั้น

ถ้านิลินตื่นมาตอนนี้รับรองว่าบ้านแตกแน่ เพราะมาเฟียหนุ่มยืนมองภาพตรงหน้าอย่างถูกใจ เท่านั้นยังไม่พอยังแอบถ่ายรูปไว้อีก ก่อนจะดึงเอาผ้าห่มตรงมุมข้างขึ้นมาปิดให้เสียอย่างนั้น แม้จะอยากยืนดูต่อก็เถอะ

“คงเหนื่อยมากสินะ” นัยน์ตาหื่นในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าลง ก่อนเขาจะเดินผละออกมาจากห้องเงียบๆ แล้วปิดประตูล็อคกลอนให้ด้วย

นานนับชั่วโมงที่นิลินหลับไป พอตื่นขึ้นมาเธอก็อยู่ใต้ผ้าห่ม ทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันที

“เอ๊ะ! เราหลับไปตอนไหนเนี่ยะ แล้วผ้าห่มมาได้ไง” เสียงหวานดังขึ้น พร้อมกับทำท่าดึงผ้ามาจากมุมด้วย แต่ดูยังไงมันก็ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย

“ช่างเถอะ ในห้องก็ไม่มีใคร ยังไงก็ต้องเป็นเรานี่แหละ” เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็เดินเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะออกมาแต่งตัวแล้วเริ่มทำงานต่อในเวลาต่อมา

จนกระทั่งถึงเวลาทานอาหารนิลินก็ออกมาจากห้อง ด้วยท่าทางเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด เพราะตั้งหน้าตั้งตาหาเงินจากออนไลน์จนเบลอ ดวงตาคู่สวยมองหาใครบางคนที่ควรจะนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารอย่างเช่นทุกวัน แต่กลับไร้วี่แวว

“พอดีที่คาสิโนมีปัญหาครับ นายเลยต้องรีบเข้าไป”

“เรื่องใหญ่เหรอคะ” นิลินถามไปอย่างนั้นเอง เพราะปกติเห็นเขามีลูกน้องมากมาย แต่กลับดูยุ่งเหลือเกิน

“ครับ มีคนมาเล่นแล้วติดหนี้ไม่ยอมจ่าย” ดวงตาสวยหม่นลงเมื่อได้ยินแบบนั้น เพราะทำให้นิลิน อดนึกถึงคนเป็นพ่อไม่ได้ ที่ติดการพนันเช่นกัน

“แล้วปกติพวกพี่จัดการยังไงกับคนพวกนี้คะ” เธอถามเพราะอยากรู้ว่าหากหาเงินจ่ายไม่ทัน ทั้งพ่อและครอบครัวจะเป็นยังไง

“ส่วนมากก็ยึดทุกอย่างที่นำมาขายทอดตลาดได้ครับ แล้วก็บางทีก็จัดการให้เรียบร้อย” ตาสวยกะพริบถี่มองกันตะก่อนจะถามให้แน่ใจ

“หมายถึง ฆ่าเหรอคะ” นิลินรอลุ้นกับคำตอบที่เธอค่อนข้างจะมั่นใจว่ามันต้องเป็นแบบนั้นแน่

“ครับตามนั้น” กันตะตอบเสียงเรียบดูปฎิกิริยาของนายหญิงไปด้วย เพราะนิลินคงนึกถึงเรื่องพ่อนั่นแหละ

“นิลอิ่มแล้วป้านิ่มยกไปเก็บเลยก็ได้ค่ะ” นิลินเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกไปที่สวน เธอยืนเหม่อมองท้องฟ้าอยู่นานกว่าจะกลับเข้าบ้านและขึ้นห้อง ตอนนี้เธอกำลังคิดหาวิธีที่จะทำยังไงให้ได้เงินมากพอสำหรับใช้หนี้ ซึ่งมันไม่มีทางเป็นไปได้แน่

เพราะมันมากถึงหกสิบสี่ล้านบาท ถ้าเป็นแต่ก่อนเงินแค่นี้เจ้าสัวทรงพลขนหน้าแข้งไม่ร่วงแน่ ต่างจากตอนนี้ที่แม้แต่เงินแสนยังไม่มีติดบ้าน ถ้านิลินไม่ช่วยเรื่องรายจ่ายแน่นอนว่าคงไม่มีที่ซุกหัวแล้ว

“จะทำยังไงดี ถึงจะรอดพ้นจากเรื่องนี้ แม่คะนิลไม่อยากแต่งงานอีกแล้ว แม่ช่วยนิลด้วยนะ”

เสียงหวานเอ่ยตัดพ้อและนึกถึงแม่แท้ๆ ที่จากไปแล้ว ก่อนจะหลับไปในที่สุดเพราะความเหนื่อยล้ากับงานที่กลับขึ้นมาทำต่อจนเสร็จ แม้รายได้จะสูงเดือนเป็นแสนต่อเดือน แต่มันก็ไม่พอสำหรับคนที่ใช้เงินมือเติมและยังไม่ยอมปลงอย่างพี่สาวต่างแม่และพ่อแท้ๆ

ณ มหาลัยชื่อดัง นิลินยังคงนั่งทำงานต่อ แม้จะพึ่งออกมาจากห้องเรียน ทำเอาฐิสาและซันนี่ถึงกัส่ายหัวเมื่อเห็นแบบนี้ ก่อนจะเสนอทางเลือกให้เพื่อน

“นิล ถ้าแกไม่อยากแต่งงานจนทำร้ายตัวเองแบบนี้ งั้นแกก็จับรวบหัวรวบหางคุณคิมหันต์ไปเลยสิ”

“นั่นสิ จริงอย่างฐิสาบอก ไม่ก็แต่งงานกับพี่ฉันแทน รับรองเขาต้องยอมใช้หนี้แทนแกแน่ๆ”

นิลินเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาวที่ออกความคิดแต่ละอย่างมันไม่ต่างจากที่เธอต้องไปแต่งงานกับเสี่ยเลย เธอยิ้มออกมาเพื่อปลอบใจเพื่อนสนิท

“ข้อเสนอแกสองคนมันดีนะ แต่ฉันไม่อยากดึงใครมารับภาระที่มันมากมายแบบนี้ด้วยหรอก ถ้าจัดการง่ายขนาดนั้น พ่อฉันก็คงทำเรื่องยุ่งอีก”

“แต่มันเป็นทางเลือกที่ดีนะแก โดยเฉพาะคนที่แกแต่งงานด้วยแล้วอย่างคุณคิมหันต์ เขามีเงินมากมายแลกกับที่แกไม่ต้องไปอยู่กับเสี่ยแก่ๆ ไง” ฐิสายังคงเสนอแนวทางที่น่าจะทำให้นิลินมีความสุขมากที่สุดให้เพื่อน

“ขอบใจพวกแกที่เป็นห่วงฉัน แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก เพราะคุณคิมหันต์ไม่ชอบเด็กพวกแกก็รู้ อีกอย่างเขาบอกเองว่าจะหย่าให้แน่นอน เพราะฉะนั้นเลิกคิด”

นิลินตอบอย่างมั่นใจ เพราะตลอดเวลาอีกฝ่ายก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรกับเธอเลย ถึงแม้ตอนนี้เขาจะพูดดีด้วยก็เถอะ แต่คงเป็นเพราะเหตุการณ์นั้น มันเลยทำให้มาเฟียหนุ่มไถ่ถามมากขึ้นกว่าแต่ก่อน

“แต่ถ้าได้ชิมแล้วอาจจะติดใจโง่หัวไม่ขึ้นก็ได้นะ” ซันนี่แย้งบ้าง ทำเอาสาวหน้าหวานหัวเราะเพื่อนออกมาทันที ก่อนจะชะงักไปเมื่อมีใครมายืนอยู่ตรงหน้า

“กลับบ้านกันครับ” คิมหันต์พูดขึ้นในขณะที่สาวซึ่งนั่งอยู่ตาโต เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาปรากฏตัวที่นี่ได้ หนุ่มหล่อร่างสูงหน้าอกแน่นเปรี๊ยะ พร้อมกับแว่นตาดำราคาแพง ทำให้เขาเป็นที่ดึงดูดของทุกคนได้เป็นอย่างดี

ทำเอานิลินทำตัวไม่ถูกที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของคนในมหาลัย ที่กำลังจ้องมองกลุ่มของเธอด้วย เพราะคนที่ยืนหล่ออยู่นี่เป็นคนดังที่ใครๆ ก็รู้จักและอยากเข้าใกล้