แม้ความจริงแล้วจะใช้เวลาบนรถเพียงแค่ไม่ถึงยี่สิบนาที แต่สำหรับฟ้าลดาแล้ว มันแสนยาวนานเหลือเกิน
หล่อนรีบวิ่งลงจากรถ พุ่งตัวเข้าไปในโรงพยาบาลโดยไม่แม้แต่จะรอมารดา หล่อนตรงเข้าไปสอบถามพนักงาน ก่อนจะถูกพาไปยังห้องฉุกเฉิน ซึ่งด้านหน้าหล่อนก็ได้พบกับอมลวรรณและอิศราที่กำลังยืนหน้าเครียดอยู่
“คุณแม่คะ พี่ใหญ่ละคะ พี่ใหญ่เป็นยังไงบ้าง”
“ทำใจดีๆ ไว้นะหนูฟ้า...”
ยิ่งได้ยินคำพูดแบบนี้ของอมลวรรณฟ้าลดาก็ยิ่งใจคอไม่ดี หล่อนร้องไห้ออกมา ก่อนจะหันไปมองอิศราที่ยืนอยู่ข้างๆ
“พี่เล็ก... พี่ใหญ่ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” หล่อนภาวนาให้เป็นเช่นนั้น
“เจ็บหนักอยู่เหมือนกันฟ้า”
หญิงสาวหมดแรงแทบทรุดลงกองกับพื้น โชคดีที่อิศรามาพยุงเอาไว้ได้ทัน
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ทำไมพี่ใหญ่ต้องมาเจออุบัติเหตุแบบนี้ด้วย...” หล่อนสะอื้นไห้ด้วยความเสียใจ และก็โทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
“ถ้าฟ้ายอมออกมาเจอพี่ใหญ่ ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
