การเสียชีวิตของคุณยายฝ้ายคำสร้างความเสียใจให้กับทุกคน ไม่ว่าจะเป็นพ่อค้าแม่ค้าในตลาดตลอดจนผู้เช่าตึก แพรพรรณกับสมเกียรติในตอนแรกที่เห็นมารดาตายต่อหน้าก็รู้สึกเสียใจ พอเวลาผ่านไปเมื่อนึกถึงทรัพย์สมบัติที่จะได้รับตามพินัยกรรมล่าสุด ความเสียใจก็เลือนหาย
“เราจะตั้งศพสวดสองวันแล้วก็เผาเลย ไปบอกพวกแม่ค้ากับผู้เช่าทุกคนด้วยนะแวว”
แพรพรรณสั่งการนางแววให้ไปแจ้งกับพ่อค้าแม่ค้าและผู้เช่า ปกติคนระดับเจ้าของตลาดมักจะตั้งสวดศพทำพิธีทางศาสนากันห้าถึงเจ็ดวันให้สมเกียรติ แต่แพรพรรณเห็นว่าสิ้นเปลืองเกินไป ที่สำคัญการเปิดพินัยกรรมก็จะล่าช้าไปด้วย เจ้าหนี้อย่างท่านเจ้าสัวโภคินก็เร่งรัดหนี้มาแล้ว หากเปิดพินัยกรรมโอนกรรมสิทธิ์ทุกอย่างเร็วเท่าไหร่ ก็จะจัดการล้างหนี้ได้เร็วเท่านั้น
“สองวันหรือคะ มันไม่เร็วไปหน่อยหรือคะ คุณป่านจะกลับมาทันหรือคะ แล้วยังคุณมัสอีก” นางแววอดปากไม่ไหว ท้วงขึ้น
“แกเป็นคนออกค่าใช้
